Annemarie Opmeer kweekt tomaten. Leuk, als je kas vol staat met uitbundig bloeiende planten. Maar wat te doen als die vol is, en de helft van de plantjes staat nog op de vensterbank? Doodknijpen?
Ik moest lachen toen ik het mezelf zag doen. Net als Chisulo in het verhaal over jonge boeren in Zambia, deelde ik foto’s van mijn tomatenplantjes met mijn vrienden. Kijk! De eerste blaadjes! Wat bleek, dit jaar kwamen werkelijk alle zaadjes op… Hoe veel Millefleur, Coeur de Boeuf, Thai Pink Egg, of Roma trostomaten passen er in onze kas? Nou, niet ZO veel in ieder geval. Om nog niet te spreken over de paprika’s en pepers, die traag begonnen, maar het ook veel te goed blijken te doen. Die moeten daar nog bij.
Een zelfde soort lichte paniek bekroop me toen ik het project van Arne Hendriks zag. Duizend witte kolen had hij gekocht, van een boer die 60.000 kilo biologische witte kool had liggen en niet kwijt kon. Het was een te goed kolenjaar geweest. Dus besloot Hendriks met allerlei evenementen rond witte kool te onderzoeken hoe we omgaan met overvloed. Ik werd ongemakkelijk van de gedachte dat, na al die zuurkool- en kimchiworkshops, er bij die boer nu nog gewoon tonnen biologische kolen op het land lagen. Wat weegt een kool, drie kilo? Dan was er nog zo’n 57.000 kilo over. Help.
We weten het wel, meer is niet altijd beter. Hoe handig is een auto bijvoorbeeld? Best handig, zeker in regio’s waarin het busvervoer te wensen overlaat. Maar daar zijn grenzen aan. Als ik de stoelendans met parkeerplekken in mijn straat zie, moet dat in de stad een hel zijn. Inderdaad: steden doen hun uiterste best om auto’s te weren. Zoals te veel kool een rottend veld oplevert, zijn te veel auto’s een vieze file.
Elke twee maanden leer ik hier een harde les in. Bij het maken van een magazine is namelijk één ding onverbiddelijk: er passen maar zoveel woorden op een pagina. Voor de rest: kill your darlings. Dat is nodig, voor uw leesplezier. Voelt dat als achteruitgang? Nee, als je het goed doet niet. Waarom voelt je auto wegdoen dan wel zo?
Ondertussen breekt mijn hart voor mijn tomatenplantjes. De helft doodknijpen? Ik heb de executie van mijn darlings voorlopig uitgesteld: we hebben een plantjesruildag georganiseerd. Hopen dat iemand anders wel plek heeft. En straks hebben we dan collectief kilo’s tomaten over. Iemand nog een idee voor een workshop?
Geef een reactie