Ooit, toen ik nog een ander blad maakte, zat ik wegens een buitengewoon onhandige familieplanning tijdens de productieperiode in Parijs. Mijn vaste redacteur zat in Berlijn. Gezamenlijk ‘brachten’ we zoals dat heet ‘ons blaadje naar de drukker’, in Amsterdam. Niemand die het doorhad.
Hoe vaak zie ik de vele mensen die samen Down to Earth maken – journalisten, fotografen, illustratoren, vormgever – nu in real life? Sporadisch. Dus een beetje extra online thuiswerken wegens een virusuitbraak, ik dacht: daar draai ik mijn hand niet voor om.
Dat viel tegen. Als eerste schrapten we de agenda, want alle evenementen werden afgeblazen. Vervolgens konden de filmrecensies de prullenbak in – er valt gelukkig heel veel moois online te kijken nu – en raakte de fotograaf van onze rubriek De Activist in de problemen; bij mensen thuis of op het werk afspreken werd een no go. Ondertussen zit mijn redacteur weliswaar niet in Berlijn maar wel alle dagen thuis in Tiel. En hoe moet je de benodigde collega’s treffen te midden van alle mail-, zoom-, skype- en whatsappchaos, waar thuislessende kinderen voortdurend door het beeld spoken? Voor de duidelijkheid: er was niet eens iemand ziek.
Maar de coronamaatregelen hebben hier een daar ook een voordeeltje, roepen de optimisten onder ons. De lucht is minder vervuild, vooral in grote steden waar een lockdown geldt. Op sommige plekken is de stikstofdioxide gehalveerd – in Barcelona bijvoorbeeld, en Madrid. Er wordt nauwelijks nog gereisd en gevlogen; goed nieuws qua CO2-uitstoot. Maar wie heeft er straks nog werk? De economie kreunt en knarst. KLM schrapt duizenden banen en talloze zzp’ers zitten zonder werk. De KLM kreeg subiet overheidssteun beloofd, maar die zzp’ers moesten het voorlopig maar uitzoeken, riep Wiebes aanvankelijk. Honderden miljarden euro’s aan noodmaatregelen worden aangekondigd om het coronavirus te bestrijden en de economische gevolgen ervan te beperken, en de concurrentie voor die middelen is groot. Hoeveel zal er naar de KLM gaan? De IATA, de internationale vereniging van luchtvaartmaatschappijen, vroeg om $200 miljard aan steun. Moet de belastingbetaler – alweer – de grote ondernemingen redden, nu het crisis is? Bedrijven die het roer sowieso radicaal om moeten gooien nu, want ze slopen het klimaat.
Of kan het deze keer anders? Krijgt het economisch herstel straks een duurzaam tintje? De schaal waarop overheden nu reageren laat in ieder geval zien: het kán dus wel, verstrekkende noodmaatregelen nemen. Ook om de klimaatcrisis aan te pakken, zou je dan denken. En dan inderdaad niet de zzp’ers achteraan laten sluiten, maar klimaatbeleid voeren dat eerlijk is. Zodat iedereen mee kan doen en mensen niet in de schulden terechtkomen als gevolg van de energietransitie. Zodat iedereen in de toekomst hopelijk een veilige plek heeft om te wonen. Of om te werken, als we vanwege een rondwarend virus voorlopig even niet naar buiten mogen.
Geef een antwoord