Cabaretier Theo Maassen kwam in zijn laatste show zijn verbazing niet te boven. Vrouwen hebben zoveel macht, waarom gebruiken ze die dan niet? Roep een seksstaking uit, en alle wereldproblemen zijn opgelost!
Dat de geschiedenis vele seksstakingen kent – in Turkije, Liberia, Kenia, noem maar op – nu ja, dat is hem misschien even ontgaan. In 2011 riep een Belgische politica nog op tot een seksstaking, omdat het zo verdomd lang duurde voor er een nieuwe regering gevormd was. De Griekse komediedichter Aristofanes schreef er al over in de vijfde eeuw voor Christus.
Nieuwe actievormen uitvinden, da’s best moeilijk. Ook de sit-inn, die ik toch vooral ken van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging, schijnt al door de Oude Grieken te zijn gebruikt. Mijn favoriete voorbeeld: de jubeldemo. Nadat tijdens de Eurotop in 1997 diverse demonstraties tot massa-arrestaties hadden geleid, ging een groep activisten de straat op om de EU-leiders te bejubelen. Achterliggende gedachte: mogen we niet meer tegen de EU demonstreren? Dan demonstreren we ervóór. Het resultaat was een volslagen absurde spektakelvertoning en toenemende ontreddering bij de gezaghebbers. Voor het sjieke Hotel Grand in Amsterdam werden EU-leiders toegejuicht voor de succesvolle vernietiging van mensenrechten en milieu. Optreden van de ME werd met luid applaus begroet. Daarna werd iedereen alsnog gearresteerd, maar de media-aandacht was maximaal. Dat is ook waar het de BirthStrikers om gaat. Zij besluiten geen kinderen te krijgen zolang het met het klimaat de slechte kant opgaat. Een strategie met een hoge persoonlijke inzet, maar de kranten schrijven er graag over.
Nu we vanwege de coronamaatregelen niet met grote groepen bij elkaar mogen komen, zijn klimaatactivisten op zoek naar nieuwe manieren om hun stem te laten horen. Met stoepkrijt, met anderhalvemeter-protesten, en natuurlijk digitaal. Met online klimaatstaken, een facebookgroep of een petitie. En als de aandeelhoudersvergadering van Shell achter gesloten deuren plaatsvindt – maximaal dertig mensen mochten protesteren bij het hoofdkantoor – dan wordt er decentraal aan de bel getrokken. Bij benzinestations in verschillende landen werd de eis kracht bijgezet: ontmantel Shell.
Of nog decentraler: lawaaidemonstraties met potten en pannen vanaf je eigen balkon, als je president het coronavirus niet serieus neemt. Maar ondertussen wel de gelegenheid te baat neemt om waar hij kan de economie te versterken – ten koste van de Amazone en haar oorspronkelijke bewoners, milieuwetten en klimaateisen. Adriana Ramos is bang dat schadelijke wetsvoorstellen nu snel worden doorgevoerd. “En hoe kunnen wij druk mobiliseren? We hebben alleen de sociale netwerken nog.”
Nieuwe vormen van actievoeren dus. Hoewel… misschien voldoen de oude ook nog wel. “Oefen druk uit op bedrijven, blokkeer de rotte appels”, zegt Richard Ilunga. Hij wil dat de mijnindustrie in Congo zich eindelijk aan de gedragsregels gaat houden. Misschien niet direct met een seksstaking, maar boycots, juridische procedures, burgerlijke ongehoorzaamheid: kom maar op.
Geef een antwoord