Eco-gastronomie voor iedereen

Net als in Nederland zijn het in het Verenigd Koninkrijk vooral de hoger opgeleide, vaak beter verdienende stadsen die biologische en lokale ambachtelijk bereide lekkernijen weten te vinden. Is slow food elitair?

Oxford is goed voor een very British experience, met al die eeuwenoude universiteitsgebouwen met torentjes, poortjes en hofjes. En toch eigentijds, met de door de glooiende stad zoevende fietsers in schier Hollandse aantallen. Allerlei academisch’ gebeurt er uiteraard ook, zoals het jaarlijkse Oxford Symposium on Food & Cookery. Behalve de lezingen, presentaties, debatten en films zijn er de maaltijden die, naar ik deze zomer mocht proeven, terecht legendarisch zijn. Vanwege het eten zelf – de fantastische driegangenlunches met bijpassende wijnen, – maar ook de gesprekken met de meest uiteenlopende figuren, daar aan de lange tafels in de universiteitshal. De ene keer met een Japanner over slurpen, in zijn land strikt verboden behalve bij het eten van noodlesoep en tijdens de theeceremonie. Dan weer met een Canadees-Limburgse biologische worstenmaker of een Schot die zich verdiept had in de geschiedenis van de pinda-allergie.

Als de inhoudelijke sessies me te academisch werden, verkoos ik een dutje in het collegegras, zeker die na de lunch, maar sommige sessies waren behoorlijk de moeite waard. Bijvoorbeeld die over de Slow Food-beweging met zijn pleidooi voor eco-gastronomie. Leuk bedacht, de combinatie van die twee. Bij ‘gastronomie’, de hogere kunst van het lekker eten en drinken, denk je toch aan luxe en overdaad. Terwijl ‘eco’ iets strengs heeft met moraal en opoffering. Door ze bij elkaar te brengen, krijg je iets moois. Met inachtneming van fundamentele ecologische kringloopprincipes voedsel produceren, waarmee je vervolgens het leven kunt vieren. Tóch is het vooral een elitair clubje, die Slow Foodies, vond een frisse, vrolijke Schotse universiteitsmedewerkster op blote voeten. Net als in Nederland zijn het in het Verenigd Koninkrijk vooral de hoger opgeleide, vaak beter verdienende stadsen die biologische en lokale ambachtelijk bereide lekkernijen weten te vinden. “Geen sprake van dat Slow Food elitair is”, vond daarentegen een Siciliaanse historica en kookschoolhoudster. Ze had de avond ervoor haar schitterende documentaire over kleine Siciliaanse ambachtsproducenten laten zien. “We zijn op Sicilië al eeuwenlang arm, maar hebben altijd goed, puur en eerlijk gegeten.”

Een fascinerende discussie, waarbij de Siciliaanse uiteindelijk gelijk heeft: fatsoenlijk en lekker eten, respectvol voor mens en wereld, is mogelijk voor iedereen. Met Pasta alla Norma bijvoorbeeld, dat Siciliaanse gerecht waarbij zelfs verstokte vleeseters hun carnivore inslag vergeten. Simpel, niet duur, maar toch heel lekker én chique.

Recept