Wat ik een goed idee zou vinden voor GroenLinks is een onconventioneel leider. Iemand van ‘ons’, die durft. Het is tenslotte GroenLinks en we zitten in een ecologische crisis.
Ik ben opgehouden met op partijen stemmen. Ik bedoel: wat héb je nou eigenlijk aan partijprogramma’s? Ik worstel ze elke verkiezingen weer door (en dat is váák mensen) en het blijft een gok. Prachtig idee hier, twijfelachtige passage daar. Soms is het een paar A4-tjes, soms een heel boekwerk. Je kunt er vooral heel erg aan af zien hoeveel mensen er iets over te zeggen hebben gehad. Uiteindelijk maakt het allemaal verrassend weinig uit. Vind ik dan. Dan blijkt het de twijfelachtige passage die uitgevoerd wordt, en het prachtige idee is wisselgeld.
Ik dacht, laat ik dan maar op mensen stemmen. Mensen waarvan je enigszins kunt verwachten dat hun persoonlijke ethiek iets uit gaat maken in de Kamer. Lijkt me goed voor Nederland en de wereld. Onconventionele leiders, die durven. Activisten, met een groen, sociaal, emancipatiegezind hart, kortom, eentje van ‘ons’, en dat wil ik heel breed opvatten.
Een dame van de Partij van de Dieren, bijvoorbeeld. Of Meta Meijer misschien? Werkt bij Milieudefensie, staat op de lijst van de SP. Liesbeth van Tongeren, ex-Greenpeacedirecteur, nu nummer 3 bij GroenLinks. Hoe dichtbij of veraf van de activistenwereld moet je zitten, wil dat uitmaken? Jacqueline Cramer was ooit ook voorzitter van Milieudefensie, ik bedoel maar. Tja, het is vast niet verstandig, maar ik word warmer van Ike Teuling, die vers als anti-kernenergiecampaigner binnenkomt, dan Samsom, die zijn best doet op een erg politieke manier en de campaigner look and feel wel een beetje kwijt is – sorry Diederik.
Ondertussen moet Jolande Sap het veld ruimen, en ik, die normaal gesproken op de eerste vrouw op een lijst van een groene partij stem, en dit keer een ‘mens’ koos, heb niet op Jolande gestemd. Van speculeren over wat er mis is gegaan bij GroenLinks kun je een hobby maken – Tofik Dibi, Kunduz, het partijbestuur… Eigenlijk interesseert het me niet. Ik kijk niet uit naar Het Rapport met De Lessen. Wat ik een goed idee zou vinden is een nieuwe kop. Iemand van ‘ons’, die durft. Het is tenslotte GroenLinks en we zitten in een ecologische crisis.
Maar dat is een paradoxale wens. Want hoe langer je in de politiek meeloopt, hoe geschikter je wordt als bestuurder, en hoe minder connectie je hebt met welke groep in de samenleving dan ook, behalve politici. En toen werd het Bram van Ojik. Hij blijkt op een bepaalde manier toch een van ons, als oud-voorzitter van Milieudefensie. Vijftien jaar geleden, dat wel. Leuk. Vast een verstándige keus. Toch, vijftien jaar is wat lang…
Geef een reactie