Bramen plukken mag niet en kinderen mogen geen mes gebruiken, want we wonen in Absurdistan. Daarom maken we kruidenboter, met zomaar geplukte wilde kruiden, en een mes.
Absurdistan ligt ook in Nederland. Zo werden onlangs in Haarlem bramenplukkers beboet. Mag niet, meenden de verbaliseerders met de wet in de hand: bramen moesten blijven hangen om te verschimmelen en weg te rotten. Wel toegestaan is het om 90 miljoen kippen te houden op zo’n klein stukje land dat het voer van ver weg moet komen, van miljoenen hectaren land waarvoor eerst bewoners worden verjaagd en tropisch oerwoud gekapt en dat via de kippenmagen zoveel mest oplevert dat de natuurlijke rijkdom in Nederland grotendeels is weggekwijnd, terwijl de kippen onder erbarmelijke omstandigheden plofkippenvlees leveren, waarvan wij de vleugels niet blieven en die daarom maar in West-Afrika worden gedumpt, waardoor daar de lokale kippenproductie wordt kapotgeconcurreerd. Volkomen legaal. Maar met je kinderen bramen plukken mag niet omdat het niet mag.
Ander verhaaltje uit Absurdistan: voor een tv-programma ging ik met drie kinderen op stap om eten in de natuur te zoeken. Bij een landschapsclub die het wél goed vond dat we bramen plukten en fluitekruid voor in de kruidenboter. Toen ik voor de camera met de kinderen ging koken, mochten die ABSOLUUT GEEN MES GEBRUIKEN van de arbeidsinspectie. Want gevaarlijk. Jongens, snijden met een mes! Een van de basisvaardigheden die je kinderen behoort mee te geven in de opvoeding.
Van natuur hebben ze bij de arbeidsinspectie blijkbaar geen benul, want als ik per abuis de fluitekruid had verwisseld met familielid gevlekte scheerling, dan was dat ‘s kinderens laatste kruidenboter geweest en hadden die überhaupt nooit meer de kans gekregen een snijwondje op te lopen. Enfin, valt dit alles op de een of andere manier te duiden? Wat zegt zoiets over ons, ons land, onze wetten en gewoonten? Ik hou het op: vervreemding.
Geef een reactie