Thomas van Slobbe leest het nieuwste boek van Lieke Marsman en wordt geraakt door haar stijl. “Het is een raam dat open gaat; een raam dat open staat.”
Lieke Marsman is een dichter. Haar debuutbundel Wat ik mezelf graag voorhoud is meermalen bekroond. En nu heeft ze een boek geschreven. het tegenovergestelde van een mens.
Ze schrijft over angst. Ze heeft het over eenzaamheid. Over klimaatverandering en machteloosheid. Ze heeft het over liefde en verliefdheid, over mensen en kroegen, hartje Amsterdam, maar ook over natuur, over de zee, de bergen en een stuwdam die op springen staat. Al schrijvende weeft ze een web; een web van relaties waarin de scheidslijn tussen object en subject gaandeweg verdampt. Haar gevoelens, haar overpeinzingen, haar daden versmelten met ontwikkelingen en gebeurtenissen buiten, in de wereld, in de stad, in de natuur.
En dat is, vind ik, knap.
Het verhaal dat ze vertelt, is op zich niet zo belangrijk. Het is de toon die de muziek maakt. Het handschrift van de schrijver.
Marsman eigent zich, in vorm en stijl, veel vrijheid toe. Ze combineert proza, poëzie, essays en citaten op een manier die ik van niemand anders ken, en die heel effectief is.
Wat me raakte – wat me echt diep raakte – is een fragment dat ik je zo zal laten lezen.
Het is geen lang fragment. Vier zinnen. 107 woorden.
Lees maar, liefst een paar keer achter elkaar. Liefst ’s ochtends vroeg. Het is een raam dat open gaat; een raam dat open staat.
het tegenovergestelde van een mens
Lieke Marsma
Atlas Contact, Amsterdam, 2017
ISBN 978 90 254 4634 5
175 pagina’s
Prijs € 19,99
Tseard Zoethout zegt
Sorry, ik vind het nogal obligaat, wat oude filosofen parafraseren.