Annemarie Opmeer haalt herinneringen op aan een favoriete klimboom. Met gemengde gevoelens van nostalgie en schaamte. Maar waarom eigenlijk?
Ik kan me nog herinneren hoe oneerlijk ik het vond toen mijn favoriete boom naast ons huis rigoureus gesnoeid werd. Ik was een jaar of zeven. Als ik me rot voelde, ontvluchtte ik het huis en klom ik langs takken die met me meegegroeid waren, tot hoog bovenin. Wuivend in de wind voelde ik me weer thuis in de wereld. Maar bewoners van de huizen die er later naast gebouwd waren, hadden geklaagd. Dus kwam de gemeente langs met kettingzagen. Klimmen was daarna onmogelijk. Ik was woedend. Maar wie luistert er nu naar een kind? Wacht maar, dacht ik, tot later, als ik groot ben.
Iedereen heeft wel zo’n verhaal. Maar nu ben je zelf volwassen en klinkt het allemaal een beetje stom. Wie hecht zich nu aan een klimboom, een fossielenstrandje, of dat ene beekje vol waterdieren? Je weet toch, dat dat soort dingen moeten wijken als het erop aankomt? Maar het is juist helemaal niet stom. Het raakt me hoezeer mensen die hun leefomgeving verdedigen soms worden behandeld alsof ze het niet helemaal snappen, alsof ze kinderen zijn. Een rivier rechten geven en voogden aanstellen, is dat niet nogal… antimodern? Maar wat nu als die mensen juist heel goed weten wat ze verliezen? “Je ziet niet meer in welke provincie je bent, want al die ruilverkavelingsboerderijen zien er hetzelfde uit”, vat Jaap Dirkmaat het effect samen van de grootste herinrichting van ons platteland.
Graaf even in je eigen herinneringen, aan dat ene beekje of die ene boom die alles betekende? Denk je eraan terug met een mengsel van nostalgie en schaamte? Waarom eigenlijk? “Kinderen hebben een intense intrinsieke relatie met de wereld”, zegt Paul Kingsnorth in de Tegenlichtdocumentaire De Aarde draait door. “Het proces van volwassen worden is dat we onszelf leren dat dat allemaal niet echt is, zodat we in de maatschappij kunnen functioneren.” De maatschappij waarin alles een ‘hulpbron’ is geworden die we ‘duurzaam’ moeten beheren. En waarbij we geen tijd hebben voor ‘hippie-onzin’ als je verbondenheid met het land.
Even verbaasde het me dat het nu kinderen zijn die massaal demonstreren voor het klimaat. Maar natuurlijk zijn het kinderen. Maak jij je als volwassene nog boos? Voel jij het verlies nog? Of heb je dat af moeten leren? Heb jij net als ik ooit gedacht: wacht maar tot later, als ik groot ben? Dat later is nu. Misschien zie ik je dan straks, op de Klimaatmars op 10 maart.
Geef een reactie