Schaalvergroting wordt door het International Food Policy Research Institute niet langer gezien als dé oplossing voor het wereldvoedselprobleem. In plaats daarvan roept de organisatie op om honger in de wereld te verminderen door middel van politieke instrumenten.
In het rapport Global Hunger Index – the challenge of hidden hunger‘ geeft het International Food Policy Research Institute een overzicht van de wereldwijde honger een jaar voor de deadline van het behalen van de Millennium ontwikkelingsdoelen in 2015. Uit het rapport blijkt dat er nog steeds 850 miljoen mensen in de wereld honger lijden. Een daling van 39 procent ten opzichte van 1990, maar honger is daarmee nog steeds een serieus probleem en in zestien landen zelfs alarmerend te noemenen.
Bovendien is het aantal mensen in de wereld met verborgen ondervoeding, een tekort aan levensnoodzakelijke voedingsstoffen, wereldwijd gestegen naar een geschatte 2 miljard. Dit betreft mensen in zowel ontwikkelings- als ontwikkelde landen. Dat deze vorm van ondervoeding niet alleen voorkomt in de armste delen van de wereld, komt door de snelle opkomst van de consumptie van zwaar bewerkt, energierijk voedsel, waarin vitaminen en mineralen ontbreken. Dit type voedsel leidt tot obesitas en dieet gerelateerde chronische ziekten.
Honger is politiek
Tot zover is het rapport grotendeels wat je ervan zou verwachten – een herhaling van voorgaande jaren. Nathanael Johnson wijst in een artikel op Grist echter op de veranderde focus van de aanbevelingen die het rapport geeft om de verschillende vormen van honger aan te pakken.
Voorheen werd de oplossing voor het wereldvoedselprobleem consequent gezocht in het vergroten van de landbouwopbrengsten door middel van technologische innovaties. Middels schaalvergroting, kunstmatige bemesting en het modificeren van gewassen moet er meer voedsel geproduceerd worden waarmee meer hoofden gevoed zouden moeten kunnen worden, is de lezing in het kort. Ook in Nederland heerst de gedachte dat het wereldvoedselprobleem vooral opgelost kan worden door schaalvergroting.
Verrassend is het daarom dat in het hoofdstuk aanbevelingen geen enkele technologische oplossing genoemd wordt, maar het alleen oproept tot het gebruik van politieke instrumenten om honger te verminderen. Het thema verborgen honger een politieke prioriteit maken, het aanpakken van corruptie, de toegang tot voedingsstoffen rijk voedsel vergroten, het onderwijzen en versterken van de positie van meisjes, het versterken van sociale vangnetten en het standaardiseren van data over tekorten aan vitaminen en mineralen moeten allemaal bijdragen aan de terugdringing van het probleem.
Wetgeving
De aanbevelingen bieden een reeks aan handvatten. Zo moeten overheden en nationale instituten volgens het rapport inzetten op regelgeving die adequate voeding promoot. De voedselindustrie moet er van overheidswege toe gedwongen worden gezondere producten te ontwikkelen en voedselgerelateerde informatie duidelijk communiceren. Consumenten moeten worden bijgeschoold over voeding en voedingswaarde, wat de vraag naar gezondere producten kan stimuleren. Daarbij moeten overheden er voor zorgen dat gezondere dieetkeuzes niet ondermijnt worden door marketing. Dit kan door vrijwillige ‘codes of conduct’ te vertalen naar wetgeving.
De internationale WHO (Wereldgezondheidsorganisatie) code voor de marketing van vervangingsmiddelen voor moedermelk bijvoorbeeld, legt reclame voor kunstmatige babyvoeding, flessen en spenen aan banden. Deze richtlijn zou samen met de WHO-aanbevelingen voor het marketen van voedsel en alcoholvrije dranken met een hoog vet, zout of suikergehalte aan kinderen opgenomen moeten worden in nationale wetgeving.
Geef een reactie