Down To Earth Magazine

Milieu | Mensen | Meningen

Logo Down To Earth

Zoek op de site

  • Home
  • Onderwerpen
    • Uitgelicht
    • Energie & klimaat
    • Landbouw & voedsel
    • Mobiliteit
    • Bossen
    • Economie
    • Mensenrechten
  • Rubrieken
    • Interview
    • De Activist
    • Opinie
    • Boeken en films
    • Consument
    • Recept
    • Columns
  • Magazines
  • Nieuwsbrief
  • Over ons
Home > Opinie > Commentaar > Een mensen-mens

Een mensen-mens

A. Opmeer | 17 januari 2019 | Reageer

Hoofdredacteur Opmeer is écht geen mensen-mens. Maar in Down to Earth zijn de prachtigste verhalen toch die over mensen. “Je zoomt in op wat één persoon doet, denkt en voelt. Daardoor voel je verbondenheid. En een vreemd soort vertrouwen, dat ook wat jij zelf doet, ergens in het grote geheel toch uitmaakt.”

Het is onderhand een running gag geworden. Als we artikelen maken waarin mensen centraal staan, roept er iemand (of ikzelf), dat ik me er maar niet mee moet bemoeien. Want ik hou niet van mensen.

 

Nu is dat wel waar. Je zult mij niet vinden op een drukke zaterdagmarkt, of op Koningsdag in de stad, en tegen verjaardagsfeestjes zie ik vaak op. Demonstraties zijn, helaas, sorry, ook echt niet mijn ding. En ik kan me nog levendig een veerboottocht herinneren van Terschelling naar Harlingen, waar elk hoekje en gaatje zo grondig bezet was met luid pratende mensen, dat ik uit pure ellende de reis maar doorbracht op dat ene lege bankje aan de windkant van de boot. Het was koud. Af en toe regende het. Alles beter dan de chaos binnen. Nee, ik ben geen mensen-mens.

 

Tegelijkertijd is het ook níet waar. Want het mooiste van mijn werk vind ik dat op het oog gewone mensen bijzondere verhalen met zich meedragen. Hoe magisch is het eigenlijk, dat een willekeurig persoon zo’n verschil blijkt te kunnen maken. Eén persoon geeft niet op, bijt zich ergens in vast, en de bal gaat rollen.

 

Iris Eva, die ondanks tegenwerking van de woningcorporatie haar huis aardgasvrij maakte en vervolgens werd uitgeroepen tot voorbeeld, is zo iemand. Adriaan ter Huurne, de brandweerofficier die het fenomeen ‘handcrew’ naar Nederland bracht waardoor we nu natuurbranden veel beter kunnen bestrijden, is zo iemand. Alies Fernhout, de hoofdpersoon van ons verhaal over biologische zorgboerderij De Boterbloem , is zo iemand.

 

Verhalen zoals die van Alies – voor ons de eerste keer dat wij ‘verhalende’ journalistiek publiceren – zijn misschien wel mijn favoriete genre. Natuurlijk is het een illusie te denken dat zij alleen werkt. Integendeel. Iedereen die meedoet, heeft zo’n verhaal. Maar je zoomt in op wat één persoon doet, denkt en voelt. Daardoor voel je verbondenheid. En een vreemd soort vertrouwen, dat ook wat jij zelf doet, ergens in het grote geheel toch uitmaakt.

 

Ons stuk over overbevolking onderzoekt of minder mensen een beter idee is. Ook al word ik er gek van dat waar je ook bent, er altijd andere mensen zijn, één ding vind ik een geruststellende gedachte. Daartussen zitten nog meer Aliesen, Adriaans en Irissen. Al heten ze dan misschien James, Joan en Oslan. En misschien maken wij zelf ook ooit het verschil. Mensen-mens of niet.

Beeld: Pixabay.

Kom op de mailinglijst

Schrijf je in voor de D2E nieuwsbrief

Categorie: Commentaar Tags: mensenrechten, activisme, verhalen, verhalende journalistiek Verschenen in: — Down to Earth 49 (oktober/november 2018)

Geef een reactie Reactie annuleren

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

Gerelateerde berichten

Artikel, Mensenrechten

“Guanabara-baai is helemaal niet dood”

In de baai van Guanabara nemen activistische vissers het op tegen grote vervuilende bedrijven. Dat is niet bepaald zonder gevaar.
In actie

Fotograaf in actie: Edo Landwehr

Fotografen in actie: Edo Landwehr kiest voor de kracht van beeldtaal om mensen met de neus op de feiten te drukken.
Commentaar

Commentaar: Carolien pleit voor een Biodiversity Trading Scheme

Is er iemand die blij wordt van de tweede golf thuiswerken? Ik niet, maar twee anderen hier in huis wel. Mijn katten.
Commentaar

Seksstaking

Nu we vanwege de coronamaatregelen niet met grote groepen bij elkaar mogen komen, zijn klimaatactivisten op zoek naar nieuwe manieren om hun stem te laten horen. Met stoepkrijt, met anderhalvemeter-protesten, en natuurlijk digitaal.
Ontvang ons magazine

Recente reacties

  • Alexa op Fluweelzachte muren zonder latex
  • Loek Beukman op Protesteren met een smiley
  • Ingrid Staal op Gek van insecten: Paul Beuk
  • Ronaldo op “De tijd van het ecopopulisme is aangebroken”
  • Loek Beukman op “Het probleem ligt bij de machine”
  • Loek Beukman op Kaas zonder koe
  • Ad op “De tijd van het ecopopulisme is aangebroken”

Lees ons papieren magazine

Lees — Down to Earth 56

Contact

Redactieadres:
Nieuwe Looiersstraat 31
1017 VA Amsterdam
Tel: 020-5507433
redactie@downtoearthmagazine.nl

Over ons

  • Over ons
  • Auteurs
  • Word abonnee
  • Disclaimer
  • Privacy en cookies

Volg ons