Een mensen-mens

Het is onderhand een running gag geworden. Als we artikelen maken waarin mensen centraal staan, roept er iemand (of ikzelf), dat ik me er maar niet mee moet bemoeien. Want ik hou niet van mensen.

Nu is dat wel waar. Je zult mij niet vinden op een drukke zaterdagmarkt, of op Koningsdag in de stad, en tegen verjaardagsfeestjes zie ik vaak op. Demonstraties zijn, helaas, sorry, ook echt niet mijn ding. En ik kan me nog levendig een veerboottocht herinneren van Terschelling naar Harlingen, waar elk hoekje en gaatje zo grondig bezet was met luid pratende mensen, dat ik uit pure ellende de reis maar doorbracht op dat ene lege bankje aan de windkant van de boot. Het was koud. Af en toe regende het. Alles beter dan de chaos binnen. Nee, ik ben geen mensen-mens.

Tegelijkertijd is het ook níet waar. Want het mooiste van mijn werk vind ik dat op het oog gewone mensen bijzondere verhalen met zich meedragen. Hoe magisch is het eigenlijk, dat een willekeurig persoon zo’n verschil blijkt te kunnen maken. Eén persoon geeft niet op, bijt zich ergens in vast, en de bal gaat rollen.

Iris Eva, die ondanks tegenwerking van de woningcorporatie haar huis aardgasvrij maakte en vervolgens werd uitgeroepen tot voorbeeld, is zo iemand. Adriaan ter Huurne, de brandweerofficier die het fenomeen ‘handcrew’ naar Nederland bracht waardoor we nu natuurbranden veel beter kunnen bestrijden, is zo iemand. Alies Fernhout, de hoofdpersoon van ons verhaal over biologische zorgboerderij De Boterbloem , is zo iemand.

Verhalen zoals die van Alies – voor ons de eerste keer dat wij ‘verhalende’ journalistiek publiceren – zijn misschien wel mijn favoriete genre. Natuurlijk is het een illusie te denken dat zij alleen werkt. Integendeel. Iedereen die meedoet, heeft zo’n verhaal. Maar je zoomt in op wat één persoon doet, denkt en voelt. Daardoor voel je verbondenheid. En een vreemd soort vertrouwen, dat ook wat jij zelf doet, ergens in het grote geheel toch uitmaakt.

Ons stuk over overbevolking onderzoekt of minder mensen een beter idee is. Ook al word ik er gek van dat waar je ook bent, er altijd andere mensen zijn, één ding vind ik een geruststellende gedachte. Daartussen zitten nog meer Aliesen, Adriaans en Irissen. Al heten ze dan misschien James, Joan en Oslan. En misschien maken wij zelf ook ooit het verschil. Mensen-mens of niet.