De onbewoonbare aarde

‘Misschien uit fatsoen, of gewoon uit angst, of uit angst voor bangmakerij, of uit technocratische overtuiging, wat eigenlijk neerkomt op geloof in de markt, of uit respect voor partijstandpunten of zelfs partijprioriteiten, of uit scepsis over groene politici en activisten, voor mij heel herkenbaar, of uit onverschilligheid over het lot van ver weg gelegen ecosystemen.’

Het kan zijn, schrijft hij, dat we in verwarring zijn over de wetenschap en haar veelheid aan technische termen en moeilijk te plaatsen getallen. Of dat we te traag van begrip zijn om de snelheid van de verandering te kunnen bevatten. Of we zwijgen uit ontzag voor de wereldwijde elites en instituties, hoe we verder ook over hen denken. Misschien vinden we dat we al te angstaanjagende toekomstverwachtingen niet kunnen vertrouwen, omdat we pas net voor het eerst hebben gehoord over de opwarming van de aarde, en denken dat de situatie onmogelijk nog veel ernstiger kan zijn geworden sinds de eerste ‘Ongemakkelijke waarheid’. Of omdat we graag in onze auto’s willen blijven rijden en ons rundvlees willen blijven eten en ook in andere opzichten willen blijven leven zoals we deden en daar niet te diep over na willen denken.

Wallace-Wells weet nog wel meer redenen te bedenken. ‘Het aantal redenen is bijna niet te tellen, en ze zijn zo ondoordacht dat ze beter ‘opwellingen’ genoemd kunnen worden.’ Want of het nu uit onwil of uit onvermogen is, constateert hij, al die redenen hebben één ding met elkaar gemeen: ‘We sluiten onze ogen voor het wetenschappelijk bewijs’. En daar gaat hij niet in mee.

David Wallace-Wells is adjunct-hoofdredacteur van New York Magazine. Alle wetenschappelijke artikelen over klimaatverandering komen vroeg of laat op zijn bureau. Hij leest ieder onderzoek, en zet de informatie voor ons op een rijtje. Zijn boek is dik, en goed gedocumenteerd. The New York Times noemt het ‘briljant’. Ik vind het vooral heel verontrustend. ‘Het is’, schrijft Wallace-Wells, ‘veel, veel erger dan je denkt.’