Het leven begint bij veertig. Wordt gezegd. Vooral bedoeld als bezweringsformule om latente is-dit-het-leven-nu?- gedachten de kop in te drukken. Tevergeefs, want ze ploepen hoe dan ook op: is veertig jaar Milieudefensie aanleiding voor een feestje?
Als het een beetje gelukt was: de aarde gered, onze leefwijze enigszins in evenwicht met het komen en gaan van stof, lucht, water. Je kunt daar plichtmatig rooskleurig over gaan zitten doen, zo van de zure regen is veel minder, de Rijn een stuk schoner, het glas is half vol en als het dan toch leeg is, brengen we het met zijn allen mooi naar de glasbak.
Maar het is wel zo eerlijk om objectief proberen te kijken: is ons aller ecologische voetafdruk nu bescheidener dan in 1971? Eh, nou nee, niet bepaald. Gaat het misschien dan toch een beetje de goede kant op? Eh, nou nee, niet bepaald. Kerncentrales worden uit de kast gehaald, 130 kilometer per uur mag er worden gereden, een stal met een miljoen kippen wordt er gebouwd en laten we het maar niet over die twee miljard Indiërs en Chinezen hebben die aan het autorijden en vlees eten slaan.
Kan ik er wat aan doen? Tja. Het gras groeit. De vogel fluit. De boom loopt uit. Het leven gaat door. Morgen, overmorgen, hoe dan ook. Er het beste van maken, niks anders zit er op. Af en toe flink stennis schoppen. Dan weer rustig zitten, de tijd nemen, voor het bakken van een feestelijke taart. Citroen-amandeltaart: zoet én zuur, zoals leven op aarde.
Geef een reactie