Theater op de ecotour

Een geldsysteem gebaseerd op poep, een zweefmolen die verdacht veel lijkt op de lopende band van een slagerij, afgedankte voorwerpen die je in een andere context betoveren; welkom in de wereld van de verbeelding! De komende zomer is er weer overal te genieten van theater. Drie portretten van makers met een eigen kijk op dilemma's rond duurzaamheid. Dette Glashouwer zoekt een ruilmiddel dat geen afval met zich meebrengt, tgECHO onderzoekt de zonnige- en schaduwkanten van vlees en Prins te Paard wil dat mensen gewoon goed naar hun directe omgeving kijken en beseffen wat die allemaal te bieden heeft.

Prins te Paard

Rutger Bergboer, Liset Moerdijk
IsMaken locatietheater als Prins te Paard
Missie Over verhalen die dreigen te verdwijnen door grote veranderingen in het landschap

Waarover gaat de voorstelling?

“Cornelis is een verhalenredder die op plekken komt waar verhalen dreigen te verdwijnen door grote veranderingen in het landschap. Het stuk ontstond hier in de Noordoostpolder waar we wonen, waar door het sluiten van de dijken zee land werd. Cornelis kon nog net door het laatste gaatje in de dijk varen en alle verhalen meesmokkelen. Het idee is om hem als hoeder van de verhalen te laten verschijnen op plekken waar dingen veranderen, omdat er een woonwijk komt of een fabrieksgebouw verrijst of juist gesloopt wordt.”

Waarom heeft zijn ‘boot’ zonnepanelen?

“Overal waar we spelen gebruiken we lokale dingen. Voor Cornelis hebben we ons laten inspireren door de gekke landbouwvoertuigen die hier rondrijden. Er bleek een landbouwmechanisator verderop te wonen die selectiewagentjes voor aardappelplanten met zonnepanelen bouwde. Daarvan heeft hij voor ons een soort zeilkar gemaakt. Cornelis is zelfvoorzienend en reist dwars door tijd en ruimte. Hij is alleen afhankelijk van de zon; als de accu leeg is, moet hij een zonnig plekje vinden en wachten. Net als wanneer je zeilt dus; dan ben je ook afhankelijk van de elementen. We hebben Cornelis ook een tijdsdruk meegegeven; hij moet weg zijn als het water is weggelopen. Dat brengen we in beeld met een peilschaal waar hij zelf onbedoeld de stop uittrekt, waardoor hij wordt opgejaagd.”

Jullie hebben vaak voorstellingen met polders en overstromingen.

“We zijn erg gefascineerd door water en Nederland, en leven beneden de zeespiegel. Je bent nooit klaar met het je daartegen wapenen of met het water te leven. Ik ben zelf ook opgegroeid in de polder, mijn beide opa’s zijn hier naartoe gekomen om te pionieren, dus het zit me een beetje in het bloed. Dat verhaal dat je altijd moet malen om het droog te houden, zo’n stijgende zeespiegel, dat houdt me heel erg bezig. Ik vind het ook een prachtig verhaal hoe dat door de eeuwen in Nederland ontstaan is.”

Jullie voorstellingen zijn groots en beeldend, maar lijken gemaakt met beperkte middelen (de techniek erachter is vaak hightech). Bewust?

“We vinden het leuk om zo lowtech mogelijk te werken, met materiaal dat we vinden of krijgen. Dat gebeurt veel te weinig; als je goed om je heen kijkt, dan ligt het gewoon voor het oprapen. Het prikkelt heel erg je verbeelding, je gaat allerlei mogelijkheden zien. Dat is wel wat we mensen – liefst op een magische manier – willen laten ervaren; een alledaags voorwerp hoef je niet zomaar af te danken, het kan nog een heel ander leven leiden. We proberen mensen te betoveren en aandacht te hebben voor de verhalen om je heen. We zeggen zelf altijd: de meeste inspiratie komt als we door het keukenraam naar buiten kijken.”

In een polder? Dat zal niet iedereen begrijpen.

“Nee, precies. En ik denk dat dat wel een beetje ons ‘activisme’ is; kijk nou gewoon eens goed, het ligt overal voor het oprapen.”