How to Blow Up a Pipeline is gebaseerd op het gelijknamige, behoorlijk controversiële boek waarin auteur Andreas Malm tot de conclusie komt dat geweldloze actie niet leidt tot de omslag die nu zo noodzakelijk is. Sabotage van met name van de fossiele infrastructuur is daarom legitiem, zegt Malm. Het boek gaat meer over waaróm je een oliepijpleiding zou moeten opblazen, de fictiefilm richt zich (wellicht iets teveel) op het hóé. Misschien komt dat doordat heist-films als Ocean’s Eleven en Reservoir Dogs een inspiratiebron waren. Films in dat genre gaan meestal over een stel boeven (maar dan leuke) die een onmogelijk geachte diefstal willen plegen. Er zit wat persoonlijk drama in, wat romantiek, misschien wat maatschappijkritiek en sowieso veel spanning. Als er al aandacht wordt besteed aan mogelijke ethische bezwaren, blijft dat aan de oppervlakte. Juist bij dit onderwerp – waar ligt de grens bij klimaatactivisme? – ligt wat door de samenleving als ethisch verantwoord wordt gezien onder een vergrootglas. De keuze voor deze vertelvorm is daarom ongelukkig. Leent zo’n beladen onderwerp zich hier wel voor?
En dan het verhaal. We volgen een groepje gedesillusioneerde jongeren dat gelooft dat de olie-industrie alleen kan worden ondermijnd door ervoor te zorgen dat de olieleveranties in gevaar komen. En dus besluiten ze een oliepijpleiding op te blazen, zonder schade toe te brengen aan de natuur of mensen. Uit flashbacks wordt duidelijk wat hun persoonlijke motieven zijn en hoe ze op elkaars pad zijn gekomen. Zo is Xochitls moeder onlangs gestorven tijdens een extreme hittegolf en heeft Theo terminale kanker, het gevolg van haar jeugd in de schaduw van een olieraffinaderij. En de jonge vader Dwayne, niet groen of links zoals de anderen, maar woedend omdat er een nieuwe pijpleiding wordt gelegd precies op de plek waar hij woont. Xochitl en haar studievriend Shawn probeerden eerder al de universiteit te laten stoppen met investeren in fossiel, maar liepen daarbij tegen een muur van onwil op.
Dat de personages vooral vanuit een gemarginaliseerde positie en wrok en onvrede op dit pad terecht zijn gekomen, doet geen recht aan de wanhoop die veel wetenschappers en activisten voelen. Dat het gebruik van fossiele energie moet ophouden is in de film vooral een gegeven, waardoor wat de bomleggers echt drijft nauwelijks wordt ingekleurd. Dat voelt als een gemiste kans. Moeten we ons afvragen of het ze lukt uit handen van de politie te blijven, of wat ze doen ethisch verantwoord is? Of moet de vraag zijn: hoe kan het zover komen dat we er als samenleving niet in slagen fossiel sneller uit te faseren, waardoor het plegen van dit soort aanslagen voor mensen überhaupt een optie wordt?
How to Blow Up a Pipeline, nu in de bioscoop.
Geef een reactie