Half september organiseerde Schiphol een dag voor haar ‘superburen’ om haar honderdjarig bestaan te vieren. Er kwamen 10.000 mensen op af. Zij hadden een leuk dagje uit met hier en daar een ongemakkelijk randje.
“We zeiden het al tegen elkaar, dit wordt een gelikt programma,” vertelt Rob Salomons. Hij is samen met zijn vriendin Jennifer Craenen op de superburendag van Schiphol afgekomen. Na een filmpje over de geschiedenis van Schiphol staan Salomons en Craenen bij de koffie, thee, verschillende sappen en lekkere gebakjes. Craenen: “Ook de haven in onze woonplaats Hellevoetsluis organiseert burendagen. Vanwege de olieraffinaderij. Trouwens, ook Shell doet het. Bedrijven die overlast veroorzaken en het milieu belasten doen dat allemaal.”
Schiphol heeft elk jaar een burendag, maar nu de luchthaven honderd jaar bestaat, wordt er extra veel uit de kast getrokken. In twee dagen lopen 10 duizend ‘superburen’ door twee grote hallen met allerlei standjes die het enthousiasme voor Schiphol moeten vergroten. De buren komen niet alleen uit ‘de buurt’, maar ook uit de rest van het land. Bewoners in de omgeving zijn wel direct benaderd.
“Eigenlijk is iedere Nederlander buur van Schiphol,” zegt Salomons. “Veel Nederlanders hebben er een warm gevoel bij.” Salomons heeft dit warme gevoel zelf ook. Hij volgt de luchthaven al jaren. Het gelikte programma vindt hij dan ook niet zo erg. “Gezien de concurrentie móet Schiphol wel uitbreiden en innoveren.” “Zolang ze het maar op een milieuvriendelijke manier doen”, zegt Craenen glimlachend.
50 procent tevreden
Als de koffie en het gebak op zijn, volgt de eerste hal. Er staan sneeuwblazers, die de landingsbanen sneeuwvrij houden. Kinderen klimmen erin. Iets verderop kun je foto’s van jezelf als piloot of op een eiland laten maken door TUI reizen, en weer iets verder is een filmpje te zien over alle beroemdheden die via Schiphol hebben gereisd. Zoals Obama.
Bij een volgend scherm zien mensen zichzelf in het beeldscherm turen, terwijl naast hun hoofd een staafdiagram wordt afgebeeld over hun gemoedstoestand. Voor 50 procent tevreden, voor 30 procent geïrriteerd en voor 5 procent angstig staat er bijvoorbeeld bij het hoofd van de verslaggever. “Leuk hè?” zegt een medewerker. “Hiermee kunnen we onze service verbeteren. Als veel mensen in een ruimte niet blij zijn, weten wij dat we iets aan die ruimte moeten doen.” Maar weten die mensen dan ook dat hun gezichtsuitdrukking op dat moment geanalyseerd wordt? “Dat kan toch altijd, dat iemand je bestudeert terwijl je dat niet weet? We hebben bordjes met de mededeling dat er cameratoezicht is.”
Iets verderop staan mensen zich bij de stand van de douane te vergapen aan slangenleren hakken, een olifantsslagtand en zelfs opgezette apen. Een kind probeert een slagtand op te tillen en kijkt vol ontzag naar de deftige dame van de douane. “Zwaar hè?”, zegt de dame opgewekt.
Letale middelen
Bijna aan het einde van de eerste hal staat de milieustand. Een meisje van Hogeschool In Holland legt enthousiast uit dat de grond direct naast de luchthaven uiteraard niet geschikt is voor het verbouwen van voedsel. Maar er kan wel vlas worden verbouwd waarvan lijnolie geperst wordt. Die olie dient als grondstof voor verf die op Schiphol wordt gebruikt. Ook worden er grassen verbouwd met veel voordelen: ze zijn ongeschikt voor vogels om in te nestelen en je kunt ze gebruiken voor een materiaal waarvan speciale zitbanken worden gemaakt. Bovendien nemen ze een deel van de kooldioxide op die door de vliegtuigen wordt uitgestoten. Hoe groot dat deel is, weet het meisje niet.
Buiten vertelt een vriendelijke vrouwenstem via een luidspreker hoe het clear flight solutions team ‘de natuur steeds een stapje voor is’. De belangrijkste taak van dit team is vogels verjagen. Dat doen ze met harde knallen, angstschreeuwen of geluiden van roofvogels. Soms worden er ook ‘letale middelen’ ingezet, vertelt een medewerker van het team. “Omdat vogels nu eenmaal snel wennen aan de andere middelen.”
Record
Riëtta van der Kolk (57) is met haar zoon Mischa op de superburendag afgekomen. Ze vertellen over de geluidsoverlast. Als ze in de tuin zitten, kunnen ze elkaar regelmatig niet verstaan en houden dan verplicht een minuut stilte. Ook is hun vensterbank steeds zwart van het roet. Maar aan al deze ongemakken zijn ze gewend, vertelt Van der Kolk. “Iedereen die klaagt over Schiphol zou niet met het vliegtuig moeten gaan,” zegt ze monter. Ze vindt het een ‘enige dag’.
En ze heeft een punt: Schiphol kende in augustus de drukste maand ooit. Meer dan 6,4 miljoen passagiers reisden via de luchthaven. Het oude record was van de maand ervoor: juli. De luchthaven blijft groeien en kan de stroom passagiers naar eigen zeggen bijna niet meer verwerken. In 2003 breidde Schiphol uit met een extra baan, de Polderbaan, ondanks protesten van de omwoners. De politieke goedkeuring van deze baan ging gepaard met strenge milieu-eisen, die al snel door Schiphol werden overschreden. Er volgden gedoogvergunningen en uiteindelijk een nieuwe wet met opgerekte milieugrenzen. Inmiddels zijn er plannen voor een nieuwe pier en terminalhal en een dependance in de Haarlemmermeer.
Trots
De stroom mensen is klaar met de hallen en volgt, getooid met gele tax-free goodiebags, het geluid van een opzwepend ritme. Een groep trommelaars staat bij tribunes die langzaam volstromen en zicht bieden op een flink modelvliegtuig.
Een man met een Schipholblauw pak en een wit shirt met vliegtuigjes neemt enthousiast het woord. “Schiphol verbindt, beste mensen” zegt hij. Er komt een ‘crashtender’ aangereden, een blusvoertuig, ditmaal zonder tank. Els de Groot, directielid van Schiphol en verantwoordelijk voor de financiën, stapt uit. Een kleine tengere vrouw met een grote helm op haar hoofd. Die zet ze om het publiek toe te spreken even af, ook al, waarschuwt ze alvast: “is mijn coupe nu waarschijnlijk geruïneerd.” Dat valt mee. Weer het woord verbinding. “Wij verbinden de wereld met Schiphol,” zegt ze. “We hebben 17 miljoen buren. En dat maakt mij trots!” Als ze weer wordt weggereden, maken andere grote Bob de Bouwerachtige apparaten hun opwachting en worden trots gedemonstreerd. Ze houden banen en vliegtuigen indien nodig ijsvrij.
Onheilspellende muziek zwelt aan en woesh, er ontstaan vlammen en een flinke hitte. Het modelvliegtuig staat in de fik. Met gillende sirenes komen nieuwe crashtenders – nu mét tank – aanrijden. Ze blussen het vuur. “Nog een keer?” vraagt de presentator. “Ja, nog een keer,” roept het publiek.
Maar dan is de superburendag echt afgelopen. Er zit niks anders op dan, begeleid door vrolijke meisjes met bijzondere pakjes, de terugtocht naar huis te aanvaarden. De superburen worden weer gewone mensen, die eigenlijk niet goed weten of ze nu blij zijn met Schiphol – of toch niet.
Recente reacties