Taxibaan taakstraf

Een groep van 31 activisten van Milieudefensie bezette op 2 juni 2006 een buiten gebruik zijnde taxibaan van Schiphol. De actie was een protest tegen het oprekken van de geluids- en milieunormen van Schiphol. De actievoerders ketenden zich aan elkaar en aan olievaten vol beton vast. Na drie uur werd de baan ontruimd. Dat de kans op een arrestatie – bij hoge uitzondering – groot was, wisten de deelnemers wel. Maar niemand rekende op zo'n zware veroordeling. Een aantal jaar daarvoor waren activisten van Milieudefensie zelfs op de vleugel van een vliegtuig geklommen, met een boete als gevolg. Dat was deze keer wel anders. Iedereen kreeg 40 uur taakstraf, voor betreden van verboden terrein en in gevaar brengen van het vliegverkeer. Beroepen hadden geen zin, onlangs moest iedereen langs de reclassering. Waren ze ineens 'taakstraffers'. Maar wie zijn zij eigenlijk?

Rozemarijn Warning

Rozemarijn Warning, 36
IsProjectcoördinator opleidingstrajecten en trainer, parttime teamleider bij een supermarkt
Missie plantjes verpotten in een tuincentrum

“Bij de reclassering langsgaan was grappig. Die ambtenaar was een kale getatoeëerde man en ik zat daar in m’n nette kleren. Ik heb nog voor ik uitgenodigd werd gebeld voor een afspraak, want ik heb twee banen, werk zo’n 48 uur per week. Ik kwam met een collega van Milieudefensie terecht in een tuincentrum, wij waren wel een uitzondering onder de taakstraffers. Tegelijk liep daar een sociaal project. Die mensen zaten daar niet tijdelijk, zoals ik. Ik schrok wel een beetje van de uitzichtloosheid.

Ik hou van schoenen en kleding, dus ik voldoe niet aan het plaatje. Activist ben ik een beetje per ongeluk geworden. Stond ik ineens voor Milieudefensie als Miss Piggy in alle kranten. Maar mijn ouders deden ook van alles, haalden Koerdische vluchtelingen in huis. Ik heb niet veel met hardcore types die trots zijn op een veroordeling. Ik wist dat het kon gebeuren, maar ik vind het nogal wat, want ik wil misschien best bij de overheid werken. Toch vertrouw ik Milieudefensie. Ik heb zelf in het de-escalatieteam gezeten dat naar Kopenhagen ging, alles is altijd strak geregeld.

Ik doe dit omdat ik het mijn burgerplicht vind. Als je iets waardeert, moet je je ervoor inzetten. Ik neem vrij om de Uitmarkt op te bouwen, want ik vind cultuur belangrijk. Ik collecteer voor het brandwondencentrum, ik doneer bloed. Op mijn werk was het geen probleem, ik deed de taakstraf in een rustige periode. Mijn familie moet er vooral om lachen: ik ben ’tante freaky’. En een vriend zei: jij bent de braafste persoon die ik ken en ook de enige met een strafblad.”