Taxibaan taakstraf

Een groep van 31 activisten van Milieudefensie bezette op 2 juni 2006 een buiten gebruik zijnde taxibaan van Schiphol. De actie was een protest tegen het oprekken van de geluids- en milieunormen van Schiphol. De actievoerders ketenden zich aan elkaar en aan olievaten vol beton vast. Na drie uur werd de baan ontruimd. Dat de kans op een arrestatie – bij hoge uitzondering – groot was, wisten de deelnemers wel. Maar niemand rekende op zo'n zware veroordeling. Een aantal jaar daarvoor waren activisten van Milieudefensie zelfs op de vleugel van een vliegtuig geklommen, met een boete als gevolg. Dat was deze keer wel anders. Iedereen kreeg 40 uur taakstraf, voor betreden van verboden terrein en in gevaar brengen van het vliegverkeer. Beroepen hadden geen zin, onlangs moest iedereen langs de reclassering. Waren ze ineens 'taakstraffers'. Maar wie zijn zij eigenlijk?

Nico Oorebeek

Nico Oorebeek, 66
IsGepensioneerd
Missie wijkdienstverlening – schuttingen afbreken, folders rondbrengen, schoffelen, bladblazen op speeltuinen.

“De reclassering, daar wil ik iets positiefs over zeggen. Ik ben heel prettig behandeld. En die taakstraf was ook niet erg. Wel moest ik PvdA-folders rondbrengen. Als het een rechtse partij was geweest, had ik dat geweigerd. Dit kon net door de beugel, vond ik. Het was rommelig geregeld, mensen hadden er soms al twee gehad. Als iemand ‘m niet wilde, riep ik: je kunt ook SP stemmen hoor!

Ondanks dat ik opgepakt kon worden, heb ik nooit gedacht: laat ik maar niet meedoen. Ik sta er achter. Dat we tot een taakstraf veroordeeld werden, vond ik tegenvallen. Ik vind het onrechtvaardig dat we nu zwaarder bestraft worden dan vroeger, ‘omdat er veel extremistisch geweld is’. In onze club komen extreme zaken niet voor, wij zijn geweldloos. Als de politie aankomt bij een actie en ziet dat het Milieudefensie is, zie je ze ademhalen: ah, die houden zich aan de afspraken.

Op mijn werk, technische dienst van Theater de Meervaart, was mijn activisme nooit een probleem. Ik vertelde nooit waar ik vrij voor nam, ook vanwege de geheimhouding. Achteraf hing ik wel fotokopietjes van de krant op in het kopieerhok. Niemand zei: moet dat nou? Ze waren altijd positief. Mijn vrouw en kind zijn ook maatschappelijk ingesteld. Ze doen dingen voor Amnesty, voor Vluchtelingenwerk. Ze maken zich soms zorgen over mijn veiligheid. Ik ben veruit de oudste in het klimteam en neem daarom niet de zwaarste taken op me. Het zou zonde zijn als een actie minder goed uitgevoerd wordt omdat ik het niet optimaal aankan.”