Onder druk van de deadline

De politiek moet het doen, zegt Maurits Groen. Want zonder wet- en regelgeving zal het bedrijfsleven niet veranderen. En zolang iedereen elkaar blijft dwingen om zo goedkoop mogelijk te zijn, wordt het niks met duurzaamheid. Ik leg net de hoorn op de haak, een van onze journalisten aan de lijn. Hij doet onderzoek naar een grote gasbel die gevonden is voor de Mozambikaanse kust, en hoe de politiek het Nederlandse bedrijfsleven helpt daar goed geld aan te verdienen. Hij heeft net gehoord dat alweer een Britse ambassadeur voor Mozambique van baan is gewisseld. De vorige ambassadeur zwaaide een jaar geleden af – zij werkt nu bij.. Shell. Een adviseur ‘politiek en handel’ van de Nederlandse ambassade in Maputo ging haar al voor. Hij zit nu bij Shell als adviseur ‘government and external relations’.

De techniek kan het doen, zeggen rijstonderzoekers. Neem de nieuwe teeltmethoden waar ze in China mee experimenteren, waardoor er minder methaan wordt uitgestoten. Onze IT-man loopt net mijn kamer binnen. Hij heeft een leuke app, die planten kan herkennen. Nice! Ik laat hem mijn granaatappelboompje zien, een paar centimeter hoog, zelf geteeld uit een van vakantie meegenomen granaatappel. Ik ben erg trots op mijn granaatappelboompje. Kleverig kruiskruid, zegt de app.

We doen het zelf wel, roepen de jonge activisten Dila Doğan, Jamie Grover en Tiem van der Deure. Want alle vorige generaties hebben het vet verpest. Een ingezonden brief ploft in onze digitale brievenbus. De brievenschrijver is hevig in zijn wiek geschoten. Zouden ouderen ‘schijten op de toekomst’ van de jeugd? Kom nou zeg.

We moeten het zelf doen, maar dan met z’n allen, vindt Jelmer Mommers. En wie zegt dat dat geen zin meer heeft, doet net alsof ’ie er niet bij hoort. Want het heeft altíjd zin, ook als het eigenlijk al een beetje te laat is.

Kijk, daar kan ik wat mee. Wietske ook, al is het maar met hele kleine stapjes tegelijk. Ze is alvast begonnen.