Een enkeltje Marokko voor Schoof

Het heet vast geen toeval dat de klimaattop in Bakoe eindigde op de warmste novemberdag ooit gemeten in ons broeierige polderlandje. Eerst sneeuw en lichte vorst, en toen was daar zowaar een lentebries. Zwoel trok de warme wind aan mijn veel te dikke jas. Zwoel én beklemmend. Ik had het gevoel dat ik genoot van een verboden vrucht. Gretig nam ik een hap, terwijl ik vreesde voor de consequenties.

De biodiversiteitstop in het Colombiaanse Cali en de klimaattop in het Azerbeidzjaanse Bakoe volgden elkaar snel op. Je zou toch mogen verwachten dat dit een flink pakket aan maatregelen zou opleveren. Het bleek ijdele hoop. Beide toppen werden een flop. En wel zo, dat we van een volgende klimaattop eigenlijk niets meer hoeven te verwachten.

Op het nippertje was er een slotakkoord in Bakoe. Daarin werd niet de gehoopte 1000 miljard dollar aan jaarlijkse steun aan kwetsbaar gemaakte landen beloofd, noch de 500 miljard die deze landen tenminste op weg zou helpen. Het werd een schamele 300 miljard. Dat bedrag benadert nog niet eens het begin van een redelijke afkoopsom van onze koloniale schuld. Noch vormt het een rechtvaardige compensatie voor de neokoloniale exploitatie die tot de dag van vandaag in deze landen doorgaat. Laat staan dat het onze wingewesten werkelijk de mogelijkheid biedt om zich te wapenen tegen de klimaatramp, die juist bij hen zoveel slachtoffers maakt en tot politieke instabiliteit, massamigratie, oorlog en conflict leidt.

De vuile schelp zal in oliestaat Azerbeidzjan vast leuke dealtjes hebben gesloten

En wie gaat er eigenlijk op uitbetaling van al die miljarden dollars toezien? Vooralsnog weigeren veel economisch veerkrachtige landen het door hen met moeite toegezegde bedrag daadwerkelijk over te maken. De vervuilers gaan zoals altijd vrijuit. Geen multinational die de werkelijke rekening van zijn megawinsten hoeft te vereffenen. Dit bleek maar weer in het uitermate teleurstellende vonnis in de rechtszaak tegen Shell, die toch zo veelbelovend door Milieudefensie was aangespannen. De vuile schelp zal in oliestaat Azerbeidzjan vast leuke dealtjes hebben gesloten. Zo gingen deze aardevernietigers vrolijk door met hun ongeremde productie, torenhoge uitstoot en bergen giftig afval. Aan hun nietsontziende winstbejag ontkomt niets en niemand.

Alsof dit alles al niet zorgwekkend genoeg was, was daar nog de berichtgeving in de Nederlandse media. En dan vooral de vrijwel totale afwezigheid daaraan. Over de top in Cali kon ik eigenlijk niets vinden. Ook uit Bakoe bleef het nagenoeg stil. Daar waar er al aandacht aan de top werd besteed, richtte die zich vooral op het effect van het naderende presidentschap van Trump. Zijn herverkiezing trok de laatste lucht uit de jaarlijkse klimaatcarrousel. Met het zoveelste aangekondigde vertrek van de VS, voelen andere megavervuilers immers ook weinig behoefte zich nog langer om het klimaat druk te maken.

De VS was niet het enige land met een staatshoofd dat het af liet weten en een aankomende president die reeds een lange dreigende schaduw vooruit wierp. Veel meer landen waren ondervertegenwoordigd, waaronder Nederland. Schoof liet het volstrekt afweten. Geen woord van hem of zijn kabinet over deze top. Gretig maakte hij van de rellen rond de voetbalwedstrijd Ajax-Maccabi Tel Aviv gebruik om achter de nationale voetbaltafel te gaan staan en gemarginaliseerde bevolkingsgroepen tegen elkaar uit te spelen.

Het klimaat heeft voor dit kabinet sowieso geen enkele prioriteit. Migratie is het grote probleem, en dan wel specifiek de komst of aanwezigheid van ‘de vluchteling’. Met het gebrek aan maatregelen om de aarde levensvatbaar te houden, zullen er daar slechts meer van komen. Ondertussen dreigen wij zelf een volk zonder land te worden. Nederlanders zonder Nederland. Straks worden we zelf nog bootvluchteling. Benieuwd hoe goed Schoof en consorten zelf integreren als het op een enkele boottocht naar Marokko aankomt.