Het is de zomer van 2011 als ik in een klein rubberbootje urenlang over de golven van de Noordzee stuiter. En steeds misselijker word. Ik ben nog nooit zo ver op zee geweest. Toen ik op de kaart zag waar ik naartoe moest, had ik geen idee hoe lang dat varen was; de Klaverbank. Wie gaat daar naartoe? Nou, Greenpeace dus.
De Klaverbank had een zeereservaat moeten zijn, maar de praktijk viel nogal tegen. Beschermende maatregelen schoten niet op, vissers bleven komen. Greenpeace besloot er naartoe te varen met een schip vol campaigners, persvoorlichters en zwerfkeien. Onder het oog van journalisten als ik, werden de stenen uit het ruim getakeld om ze te laten afzinken. Dan kon er niet meer gevist worden, beleid of geen beleid. Leuk houten zeepaardje eraan voor de foto.
Nu, vijf jaar later, schrijven we over precies dezelfde patstelling tussen vissers en milieubeweging, die nog altijd voortduurt. Met één verschil. Die stenen van toen, die zijn de vissers niet vergeten.
Onlangs sprak ik Greenpeace over een ander onderwerp: sluiting van de kolencentrales. De organisatie werkt samen met de vakbond om bij sluiting de kolencentralemedewerkers een goede regeling te bieden. “Het is moeilijk praten met de milieubeweging”, vertrouwde een engineer me desondanks toe. De kloof tussen mensen die trots zijn op hun werk en milieuactivisten die een groenere wereld willen, is er nog steeds. Maar langzaam groeit het besef aan beide kanten dat rechtvaardigheid en een schoner milieu twee kanten van dezelfde medaille zijn. Strijden tegen de bio-industrie gaat ook over de rechten van boeren. Schonere lucht gaat ook over de rechten van mensen die van a naar b moeten. En hoe moeilijk dat ook is, dat zal ook moeten gelden voor de zee. Wil je een goed beleid ontwikkelen voor vis, dan kan dat niet zonder vissers.
“Ze hebben een onderwaterrobot met een camera, dat is leuk hoor”, zei de man die ons destijds naar het Greenpeaceschip voer. “Ik vaar hier al jaren en ik had geen idee wat er allemaal leefde.” Aan boord kijk ik mee op de monitor. Ik schrik een beetje. Het is echt heel erg saai. De duikers hier vertellen hetzelfde: dag na dag vonden ze niets anders dan een omgeploegde zandvlakte. Depressief werden ze ervan. Onbekend maakt onbemind, zegt een van de onderzoekers in ons coverartikel, en ik weet nu wat hij bedoelt. Wie weet er wat er op de zeebodem gebeurt? Vissers. En de milieubeweging. Het wordt tijd dat die tot elkaar komen.
Recente reacties