“Fact free politics,” zei ze. “Kijk maar in de kranten. Daar wordt te pas en te onpas met gegevens gestrooid. Volledig uit verband gerukt, selectief, onvolledig en vaak ronduit gelogen.”
“Zo’n man als staatssecreatis Bleker is daar een meester in. Die houdt meer van macht dan van natuur.”
Een trieste, scheve lach; ze had er wakker van gelegen.
“Recht is iets kroms dat verbogen is. Zo wordt het land bestuurd.”
We zijn het er over eens dat de natuurbeweging hier geen goed weerwoord op heeft.
“We moeten hem met zijn eigen wapens bestrijden”, vond ze. “Niet te bang. Gooi er eigen getallen tegenaan. Planmatig denken, dat moeten we doen. Het ene plan tegen het andere. Wie beleid wil beïnvloeden, zal beleidstaal moeten spreken.”
En om haar woorden kracht bij te zetten, tekende ze in drie pennestreken een fraai plaatje over de toekomst van ons land.
“Maar…,” begon ik.
Afkeurend fronste ze haar wenkbrauwen.
“… wie schiet daar iets mee op als je daarmee uit het oog verliest waar het in beginsel juist om gaat?”
Wat ik bedoel is, natuur, daar kun je van houden. Als je in de natuur loopt, ervaar je een ontspanning, een poëzie, een bezieling en een welbehagen die uniek zijn en van onschatbare waarde. Die kwaliteiten laten zich niet vangen in woorden en getallen of de wereld in een pennestreek. Die kunnen de weg naar nota’s en vergaderzalen niet vinden. Voor je het weet verdwaal je in een geëconomiseerde werkelijkheid waarin de ziel slechts zielig is en voor schoonheid echt geen tijd. Waar het niet eens opvalt als iemand sjoemelt, draait en liegt.
Hoe anders zou het zijn als de ministerraad zo nu en dan de Trêveszaal verliet, om eens bijeen te komen onder een trotse, oude boom? Zo’n eikenboom, ergens op een open plek, midden in het bos. In de koele schaduw van de bladeren, de fluistering van de wind en de zang van een lijster.
Mark Rutte, Piet Hein Donner en al die anderen… ik zie het nog niet gebeuren.
Die vinden dat niet van deze tijd.
En laten Bleker dus zijn gang gaan.
Geef een reactie