Is het Convenant Duurzame kleding en textiel een papieren werkelijkheid of een keerpunt in de textielgeschiedenis? Tara Scally van de Schone Kleren Campagne: ‘please, prove me wrong!’
Eind vorig jaar was ik voor Schone Kleren Campagne in India. Daar vertelde een arbeidster mij met tranen in haar ogen hoe zij uitgescholden en vastgehouden werd in de kledingfabriek waar zij werkte. Ze liet de schrale plekken op haar huid zien die waren ontstaan door uitdroging. Door de hoge werkdruk was er geen tijd om naar het toilet te gaan of om te drinken. Ze keek mij wanhopig aan en zei: “Dit duurt nu al zo lang. De bedrijven komen steeds weer op bezoek. Ze weten hier van. Steeds vertel ik weer mijn verhaal maar wanneer gaat er nu eindelijk iets veranderen?”
Vorige week tekende de Nederlandse overheid, vakbonden, NGO´s, brancheorganisaties en kledingmerken het IMVO Convenant Duurzame Kleding en Textiel. Schone Kleren Campagne zette haar handtekening niet. Want zou ik die arbeidster die ik ontmoet heb kunnen vertellen dat bedrijven hier in Nederland eerst rustig gaan beginnen met een risicoanalyse en het op papier zetten van een plan van aanpak? Zou zij daar genoegen mee nemen? Ik denk het niet. Kledingarbeidsters hebben niks aan zo’n papieren werkelijkheid. De risico’s in de kledingindustrie zijn allang duidelijk. Het is nu tijd voor concrete acties.
Watervervuiling
Tegelijkertijd is het trieste dat diezelfde risicoanalyse en dat plan van aanpak wel winst zijn ten opzichte van de huidige praktijk. Sommige bedrijven hebben nauwelijks weet van waar en onder welke omstandigheden hun kleding wordt gemaakt. Neem nu watervervuiling en het gebruik van chemicaliën. Daarover staat in het convenant dat de huidige praktijken verder onderzocht dienen te worden; men moet actief informatie opvragen bij toeleveranciers, kennis opdoen en proefprojecten uitvoeren. Over vijf jaar moet er dan een concrete verbeterstrategie zijn, voortbouwend op de projecten en activiteiten die reeds zijn uitgevoerd. Aan dit soort vrijblijvende initiatieven hebben de mensen die onze kleding maken niets. In dit convenant ontbreekt het aan concrete resultaatgerichte doelen, bijvoorbeeld om watervervuiling tegen te gaan of om de hongerlonen van 80 euro per maand aan te pakken. Het is zaak dat bedrijven zich realiseren dat er nu verandering plaats moet gaan vinden en niet pas over vijf jaar!
Leefbaar loon
Ik was in India vanwege ons onderzoek – dat na de zomer gepubliceerd zal worden – naar de lonen die arbeidsters verdienen in de fabrieken waar kleding voor Nederlandse modemerken wordt gemaakt. Wat blijkt? Geen één van de bedrijven in dit onderzoek, waarvan velen hun handtekening onder het convenant hebben gezet, betaalt nu een leefbaar loon. Een deel van de arbeidsters verdient niet eens het wettelijk minimum loon! Het convenant is compleet afhankelijk van de welwillendheid van kledingbedrijven, die al te vaak hebben laten zien dat zij de mensen die de kleding dag in dag uit in elkaar naaien op de laatste plaats zetten.
Maar wie weet hebben we het mis. Hopelijk wordt dit plan dan toch het keerpunt in de textielgeschiedenis. Dus Zeeman, Hema, The Sting, CoolCat en collega-winkelbedrijven: ik wens jullie oprecht veel succes. Toon alsjeblieft jullie ambitie en kom eindelijk in actie.
Please, please, prove us wrong!
Tara Scally, Schone Kleren Campagne
Recente reacties