Suiker, pindakaas, diamanten of zelfs spaghetti. Geef hem een ‘materiaal’ en de Braziliaan Vik Muniz maakt er kunst van. 
Het Oscar-genomineerde Waste Land, ongetwijfeld mede door zijn optimistische grondtoon verkozen tot publieksfavoriet op IDFA, volgt zijn grootschalige project om uit afval opgebouwde portretten te maken van een zestal vuilnisplukkers van ’s werelds grootste afvalberg: Jardim Gramacho in Rio de Janeiro. Muniz fotografeert de mooie en karakteristieke beltbewoners en huurt ze vervolgens in om samen de immens grote afdrukken met afval te bedekken.
De film toont discussies tussen Muniz en zijn vrouw, die bang is dat deze afgedankte mensen na afloop van het project in een zwart gat zullen vallen. Zelf blijken zij daar net iets anders over te denken: zij verlagen zich niet tot drugs en hoererij en leren hun kinderen eerlijk te werken voor hun geld. Zo uitgeblust blijken ze ook niet te zijn. Een van hen redt boeken uit de zooi en vult daarmee een bibliotheekje. Een ander maakt van gevonden, nog net acceptabele ingrediënten enorme hoeveelheden eten voor haar lotgenoten. Er is zelfs een vakbond opgericht door een van de geportretteerden, waaraan ook een hospitaal is gekoppeld. Muniz schenkt hieraan de opbrengst van de kunstwerken.
Hoewel de film kijkers vooral confronteert met de sociale en morele aspecten van de positie van de vuilnisplukkers, dwingen de afvalbergen en de onzichtbare afvalproducenten ook tot keihard zelfonderzoek.
Geef een reactie