Zaterdagochtend, vroeg. Ik zit thuis aan de keukentafel een kop thee te drinken. Voor me ligt een kaartje van de nieuwe randweg die ten oosten van Eindhoven is gepland. Een mooi kaartje. In een goudkleurige stippellijn is het beoogde nieuwe tracé aangegeven. Daar rechtsboven, in een helder-vette paarse streep, de optie tot verbetering van het bestaand tracé. Verder staan er nog een aantal groene cirkels, zwarte stippellijntjes, rode bordjes, blauwe plaatsnamen en dunne grijze pijlen. Iemand heeft zijn best gedaan.
Hoe langer ik het kaartje bestudeer, hoe meer ik de logica ervan begrijp. De wetten van de stedenbouw. Van verkeerscirculatie en vooruitgang.
Het is jammer dat het tracé door een fraai landschap is getrokken. Dat zie je niet op de kaart, maar dat weet ik toevallig omdat ik er wel eens wandel. Ik zie de hooilanden, de weilanden en het bos voor me. Nou ja, niet letterlijk, want op dit moment, als ik door het keukenraam naar buiten kijk, zie ik onze tuin.
De buren hebben achter op het land een hek geplaatst. Groen gaas – bijna niet te zien – dat op een kaart hooguit als een dun potloodstreepje zou worden aangegeven. Het hek staat er nu een aantal weken en de dieren zijn nog steeds verbaasd.
De haas die bijna iedere ochtend van links naar rechts door onze tuin sjokt, kan opeens niet verder. Hij schudt zijn kop om zoveel ongemak en is nog niet zover dat hij een nieuwe route heeft. En de konijnen zijn al helemaal verward. Sinds een maand of wat zwerven er twee konijnen, waarschijnlijk moeder en haar jong, door het hoge gras. En dat is nu wat moeilijk.
Ze zouden een doorgang onder het gaas kunnen graven, maar zijn nog niet op de gedachte gekomen. In plaats daarvan hebben ze pal aan het gaas een hol gegraven dat terug onze tuin in buigt. Aan de pluisjes vacht te zien bij de ingang, heeft ze een nieuw nest jongen.
Zelfs de vogels zijn wat van de kaart. De eksters die gewoonlijk door het gras heen huppen, moeten nu het luchtruim in. De groene specht zoekt zijn heil steeds vaker ergens anders en de sperwer die ’s avonds laag over de heg scheert, laat zich niet meer zien.
Op het kaartje van de randweg staan geen sperwers. En de gedachte om iedere specht, haas of konijn in te tekenen, is te gek voor woorden. Laat staan hun familieverhoudingen. Hun dagelijkse routines. Hun gedrag.
Daar is geen beginnen aan.
Geef een reactie