In actie voor Bonaire: Meralney Bomba

Meralney Bomba voert bij Greenpeace strijd op twee fronten: tegen de Nederlandse staat en vóór meer bewustwording op Bonaire.

“In de rechtbank in Den Haag voelde ik heel sterk: dit is onze laatste kans om te spreken voor ons eiland, over alles wat we dreigen te verliezen. Ik was nerveus, maar ook trots dat we daar met zijn allen tegenover de Nederlandse staat stonden. Dat is niet niks! Toen de staat zei dat de situatie hier ‘niet levensbedreigend’ was, kookte ik echt vanbinnen. Er wordt al jarenlang gepraat, en onderzocht, en nog meer gepraat, maar concrete actie blijft uit. Als we wachten tot het levensbedreigend is, is het te laat.” 

Klimaat of natuur? 

“Toen ik voor Greenpeace op Bonaire aan de slag ging als community mobilizer om meer bewustzijn op gang te brengen, was het lastig om over klimaat te praten. Mensen wisten het verschil tussen klimaat en natuur niet. Bovendien hebben Bonairianen vaak dringendere, dagelijkse problemen waarmee ze moeten dealen. Daar komt bij dat Bonaire zelden orkanen of andere rampen heeft meegemaakt, waardoor men denkt: het zal ons wel niet raken.

Klimaatverandering bleef dus abstract voor ze. Totdat ik kon aansluiten bij wat ze zelf ook wel merkten: dat onze stranden onderlopen, dat we steeds minder koele dagen en juist steeds méér stortbuien hebben, met overstromingen tot gevolg. 

Na 3 jaar praten merk ik dat het langzaam begint door te dringen, daar heeft de rechtszaak zeker ook aan bijgedragen. Mensen zijn heel benieuwd naar de uitspraak op 28 januari. Als we winnen, komt er hopelijk eindelijk actie. Maar ik vrees dat de staat dan eerst in hoger beroep zal gaan. Nóg meer vertraging! En ondertussen gaat mijn werk hier gewoon door. Dat is soms zwaar. Ik ben echt opgebrand geweest, wilde niet meer praten. Maar ik kan niet stoppen, dit is te belangrijk.” 

Vergeten 

“Door onze gedeelde geschiedenis is er voor ons geen manier om níét over Nederland te weten. Maar hoe kan het dat wij alles over jullie weten, en jullie bijna niets over ons? Waarom zijn we vergeten? Wij horen bij jullie. Behandel ons als je eigen kinderen. Geef ons dezelfde bescherming, dezelfde zorg. Wij kunnen dit niet alleen.”