Vanuit de lucht portretteert de Amerikaan J Henry Fair door industriële grondstofwinning verminkte landschappen. Zijn abstracte foto’s zijn prachtig op een bijna sinistere manier. “Het cognitieve besef dat je naar iets abjects kijkt en het toch mooi vindt voelt ongemakkelijk.”
Als galeriehouder Eduard Planting de deur uitloopt voor een lunchpauze draait fotograaf J Henry Fair, in Amsterdam voor zijn inmiddels afgelopen expositie Abstraction of Destruction, demonstratief alle lichten uit. Sommige knopjes zijn bijkans onvindbaar, maar: uit zullen ze! “Door dit project weet ik dat al dit soort keuzen, hoe futiel ze ook lijken, bij elkaar opgeteld een grote milieu-impact hebben.”
Achter zijn verontrustende, verstilde foto’s van de lozing van zware metalen en chemicalieën, door grondstofwinning aangetaste landschappen en de BP-ramp in de Golf van Mexico zit een diepe verontwaardiging, zo blijkt al snel. Hij windt zich op over zijn landgenoten die de milieuramp al vóór die in Japan lijken te zijn vergeten. “Mensen laten zich in slaap sussen. De grote aantallen dolfijnenfoetussen die de laatste maanden aanspoelden zijn volgens de autoriteiten te wijten aan de koude winter. Maar hebben we niet een olieramp gehad met een onzeggelijke hoeveelheid weggelekte olie? En zijn die extreem giftige chemische oplosmiddelen niet over de olie verspreid om die te VERBERGEN!? De disinformatie in de VS en de bereidheid om die voor waar aan te nemen is beangstigend.”
Snuiten
Klimaatverandering? Daarin geloven de meeste Amerikanen volgens hem niet. “Hun mening staat vast, daar valt niet aan te tornen. Maar als ze mijn foto’s zien, worden ze toch vaak geraakt. En als ik ze uitleg dat bij het proces op de foto zoveel C02, zoveel dioxines, en een heleboel kwik in de omgeving wordt vrijgelaten, dringt informatie die ze eigenlijk al wel kennen opeens echt tot ze door. Kunst raakt mensen op een manier die geen dialoog kan evenaren.”
Het publiek emotioneel betrekken is de eerste stap, maar uiteindelijk gaat het Fair om bewustwording. Zijn foto’s worden dan ook steevast vergezeld van feiten over wat hij in beeld brengt. “Ik geloof in de macht van de consument. Als zij wc-papier waarvoor oerbossen zijn omgehakt boycotten en kiezen voor gerecycled papier, dan volgen de producenten vanzelf.” Met het idee dat milieubewust leven ingewikkeld is kan hij niks. “Het zijn allemaal persoonlijke keuzes. Wil jij dat oerbos verdwijnt zodat jij je neus kunt snuiten? Niet? Gebruik dan een stoffen zakdoek. Hoe moeilijk kan het zijn?”
Recente reacties