Het gaat, zacht gezegd, nogal slecht met de wereld. Daar moeten we iets aan doen, maar waar te beginnen? Er zijn zo veel problemen, en allemaal vragen ze dringend om actie. De klimaatcrisis. Klimaatrechtvaardigheid. De biodiversiteitscrisis. Mensenrechtenschendingen in productieketens. Maar ook de opkomst van radicaal-rechts en het moderne fascisme. Discriminatie en aanvallen op de rechten van vrouwen. Van mensen van kleur. Van mensen met een migratieachtergrond. Van lhbtqia+-mensen. Van mensen met een handicap. De onmenselijke behandeling van vluchtelingen. Het terugduwen van boten. De genocide in Palestina. Die op Papoea’s. Die op Oeigoeren. De massamoorden in de DR Congo. Maar ook dichterbij: de misstanden in de jeugdzorg, kinderarmoede, dakloosheid, uitbuiting van arbeidsmigranten. De lijst houdt niet op.
Het probleem: je kunt je als individu niet overal tegelijkertijd voor inzetten. Je kunt natuurlijk proberen om je over alles uit te spreken en zo veel mogelijk demonstraties in je agenda te zett en. Maar als je méér wilt doen, zoals je aansluiten bij een beweging als activist of structureel bijdragen als vrijwilliger, moet je uiteindelijk keuzes maken.
Maar: hoe kun je tussen al deze zaken kiezen, terwijl alles zo belangrijk en urgent is? Is het onrecht tegen de ene bevolkingsgroep belangrijker dan het onrecht tegen de andere groep? Is de ene genocide erger dan de andere? Zo’n afweging is immoreel. Het enorme belang van de ene zaak doet natuurlijk niets af aan het belang van een andere. Zaken zo tegen elkaar afzetten leidt nergens toe, behalve frictie tussen actiegroepen.
Belangrijk is vooral dát we ons inzetten
Maar ook op andere punten loop je al snel vast. Ga je voor de zaak waar het hardst mensen nodig zijn? Sommige hebben veel meer mensen achter zich dan andere, maar tegelijk heeft geen enkele zaak ooit echt ‘genoeg’ mensen. Misschien is er dan een bij waar je jouw expertise of vaardigheden extra goed kan inzetten? Dat zou kunnen, maar je kunt gegarandeerd overal iets waardevols bijdragen.
Een andere vraag dan. Maakt het eigenlijk uit? Aan de ene kant: ja, natuurlijk, als je iets wil veranderen, moet je daar aandacht voor opeisen, en dat kost tijd en moeite. Tijd en moeite die je niet meer in een ander doel kan steken. Maar aan de andere kant zijn veel van deze zaken natuurlijk onderdeel van dezelfde grotere strijd: die voor gelijkwaardigheid en rechtvaardigheid. Dat moeten we blijven onthouden. Iedereen die zich inzet voor een specifiek doel, kan tegelijkertijd bijdragen aan dat grotere gedeelde ideaal.
En daarbij is onderlinge solidariteit essentieel. Sterker nog: we moeten allemaal juist – luid en fel – elkaars strijden (blijven) steunen. Door ons uit te spreken, door met elkaar mee te demonstreren en door solidariteit onderling aan te moedigen. Zo helpen we alle bewegingen tegelijk vooruit.
Belangrijk is bovenal dát we ons inzetten. Met hoeveel verschrikkelijke dingen er gebeuren, is het gemakkelijk om overweldigd te raken en te blokkeren. Dan riskeer je dat je, ondanks dat je wel wil, lange tijd helemaal niets doet. Terwijl activisme voor rechtvaardigheid, op welk vlak dan ook, extreem hard nodig is.
Dus als het gaat om extra inzet voor een specifieke zaak, moet je gewoon een knoop doorhakken. Volg je hart, of gooi desnoods een muntje op. Welke zaak je ook kiest, maak die keuze en ga ervoor.
Jenny Rozema (zij/hen) is freelance schrijver en zelfstandig columnist. Als activist zet zij zich met name in voor lhbtqia+-rechten. Jennyrozema.net
Recente reacties