Het had geregend en de stad was schoongespoeld. De zon gluurde aarzelend door de bewolking.
“Kom”, zei ze.
Dus trok ik mijn jas aan. Wandelschoenen. En een paraplu omdat je nooit kan weten.
De straat lag er verlaten bij. Waarschijnlijk was iedereen nog beduusd van de felheid waarmee het water uit de hemel was gevallen. Een ware hoosbui, zoals die er dit jaar wel vaker zijn geweest.
We liepen door de Wilgenlaan. Daarna, linksaf, langs het plantsoen.
Voor ons lag de straat volledig onder water.
De eerste twee, drie meter kon je de stoeptegels en straatstenen nog zien, verrimpeld door de golven in de wind. Daarachter werd het water donkerder en ondoorzichtig. Onpeilbaar diep.
“Gewoon doorlopen”, zei ze. “Het valt wel mee.”
“Weet je het zeker?”
Nee, natuurlijk niet. Hoe kon zij weten hoe diep het water was?
Toch stapte ze ferm door de plassen.
Twee, drie centimeter diep; haar sokken bleven net of net niet droog.
Na een korte aarzeling liep ik achter haar aan.
Een plas van niks, hooguit tien, twaalf meter lang. Daarachter was de straat weer zichtbaar.
Tot de volgende hoek.
We hadden het over de plaatjes in de schoolboeken van vroeger. Over de kringloop van het water. Regendruppels die de grond in zakken en daar worden opgezogen door de wortels van gulzige planten. Zonlicht en verdamping.
Op die plaatjes stond geen asfalt en beton.
We stapten opzij voor het opspattende water van een auto die voorbij reed, en stuitten prompt op nieuwe plassen, nog dieper dan de vorige. We sprongen er spetterend doorheen.
Wat nu?
Voor ons water, naast ons water, achter ons water. Terwijl we toch gewoon in de bewoonde wereld liepen.
Van straat naar straat, van plas naar plas.
Dankzij de klimaatverandering zal het vaker extreem hard regenen. Daar was de wijk niet op berekend.
Het viel me op hoe klein, onschuldig en dichtbij de eerste confrontaties waren.
Hoe onbenullig en pietluttig de klimaatverandering zich in ons leven binnendrong.
Hand in hand liepen we verder.
De dreiging van de wolken was alweer verwaaid en alle vogels floten.
jan geyteman zegt
Ik ben Jan Geyteman oprichter van de drijvende Ambachtsschool, info facebook ijzeren arie.
Ik heb onlangs het boek gelezen Het laatste kind in het bos, voorwoord Thomas van Slobbe.
Is het mogelijk om met Thomas van Slobbe in contact te komen.
Vriendelijke groeten Jan Geyteman.