Met de Fyra ‘reis’ je. En op reis maak je dingen mee. Pittoresk, couleur locale, en een rijke bron van anekdotes.
Forenzen klinkt suf, want dat is het ook, maar met de Fyra ‘reis’ je. En op reis maak je dingen mee. Je bent niet een onprettig transport aan het tolereren om van A naar B te komen, het onprettige transport is een doel an sich. Pittoresk, couleur locale, en een rijke bron van anekdotes. Dat is mooi, dan heb je wat te vertellen later op de avond, op dat feestje, waar je misschien iets te laat aankomt. Wat dat betreft is de Fyra een stukje India in Nederland.
Deze houding kan je nog van pas gaan komen. Voor het eerst sinds de oorlog, zo las ik, gelooft een meerderheid dat de toekomstige generaties het slechter gaan krijgen dan wij nu. Hoe complexer de samenleving, hoe groter het risico van ineenstorten. Het zou kunnen dat men al terugkijkend megalomane, falende infrastructurele projecten een teken aan de wand vond. Het begin van het einde.
Als we verplicht vrijwillig gaan proberen naar een decentralere, postfossiele manier van leven te gaan, een circulaire economie, wat betekent dat dan voor infrastructuur? Wordt een snelweg of een luchthaven dan gecrowdfund? Of hoeven we niet meer van A naar B?
Eigenlijk vraag ik me af hoe je nu weet of een hobbelige rit eindigt in een duurzamere samenleving, of in de afgrond. Werpt die Fyra nu een oud vel af, of valt ‘ie uit elkaar? Misschien ís er straks wel niemand die hierop terugkijkt. Geef toe, het is een stuk spannender om vertraging met de Fyra te zien als een bode van de apocalyps, dan een verzameling lelijke besluiten.
Hier is mijn anekdote: op een hete dag zat ik één van de allereerste nieuwe Fyra-treinstellen. Het boordpersoneel onthaalde ons alsof het de eerste trans-Atlantische lijnvlucht was. We gleden haperend de tunnel bij Rotterdam Noord in, en stonden stil. Het tunnelalarm ging af. Een neonverlichte vluchtroute verscheen, aan de andere kant van onze dichte deuren en ramen. Onophoudelijk galmde er een alarmtoon en een onverstaanbaar advies. Nu had de Fyra al geen wifi (gemiste kans), in de tunnel was ook geen telefoonbereik. Uit pure ontreddering spraken mensen met hun buurman. Zo ook ik. Het was een van de betere gesprekken (ik kijk nooit meer hetzelfde naar Michelinsterren). Het boordpersoneel liet water aanrukken. Topmoment was de mededeling dat, omdat er wat weinig zuurstof in de trein was (!), benauwde mensen naar een deur achterin konden lopen. De rokers stonden op. Na een uur werd de stoet met koffers en op hakken door de brandweer geëvacueerd. Bloedhete bussen brachten ons terug naar Rotterdam. Reizen, ik raad het iedereen aan.
Recente reacties