Halla is een atypische actieheld die de IJslandse wildernis wil beschermen. Haar avonturen worden live van een sountrack voorzien door Oekraiense muzikanten en zangeressen. Maar wat als zij plots moeder kan worden?
De held van het heerlijke Woman at War is Halla, een tot radicale actie bereide milieuactivist. Geweldloze actie overigens – grote foto’s van Gandhi en Mandela hangen prominent in haar woonkamer. In de openingsscène saboteert ze in haar uppie een elektriciteitsmast in de uitgestrekte IJslandse hooglanden. Haar doel: het platleggen van de lokale aluminiumindustrie. Waarom ze dat doet, wordt nauwelijks uitgewerkt. In IJsland liggen de vervuilende smelterijen immers al jaren onder vuur van de milieubeweging. Aluminium is een belangrijk exportproduct dat helaas ook de natuur aantast, veel CO2 uitstoot en energie-intensief is.
Het doet er eigenlijk niet toe, het gaat regisseur Benedikt Erlingsson niet om details. Hij schept een bijna prettig gestoorde wereld die eigenzinnig, grappig en vrolijk is, mooi gestileerd, en toch de belangrijke issues van dit moment aankaart. Fijne toevoeging zijn de drie muzikanten (piano, drums en een enorme tuba) en een koor van drie in traditionele kleding uitgedoste Oekraïense zangeressen die live de soundtrack van Halla’s leven inspelen. Overal waar zij is, bovenop een dak of middenin de toendra, duiken ze op. Het werkt vervreemdend, maar de onderonsjes tussen kijker en musici scheppen tegelijk een band.
Voor de buitenwereld is Halla een energieke koordirigent met een kinderwens. Als een atypische actieheld (geen antiheld!) beschermt ze de ongerepte natuur. Mooi is dat die natuur haar steeds ontsnappingsroutes biedt voor de helikopters en de drones die op haar jagen. Ze ontsnapt door gedrevenheid en slimheid aan alle technologische hoogstandjes van de regering. Zo verstopt ze zich voor een warmtecamera in een gletsjer. Al haar activistische plannen worden echter verstoord door het nieuws dat ze een meisje mag adopteren. Wat nu?
Er valt ontzettend veel te genieten, maar regisseur Erlingssons uitgangspunten zijn bloedserieus. In interviews spreekt hij over natuurrechten en de intrinsieke waarde van ongerepte natuur, die dus niet ondergeschikt zou moeten zijn aan onze behoeften. Hij haalt zijn eigen heldinnen aan: de vermoorde milieuactivisten Berta Cáceres uit Honduras en Yolanda Maturana uit Colombia. Ook Woman at War maakt duidelijk hoe kwetsbaar je als geweldloos activist bent tegenover een staat die al je acties kan verdraaien. Halla wordt beschuldigd van terrorisme en alles wat ze probeert aan te kaarten wordt volkomen overschaduwd door dat frame. Voor Halla eindigt alles positief, met behulp van een van yoga en mediteren bezeten tweelingzus die zich voor haar opoffert. Maar wat als milieuactivisten staatsvijanden worden en ze niet meer beschermd worden? Daarover maakt Erlingsson zich zorgen. Terecht.
Woman at War, vanaf 27 december in de bioscoop.
Recente reacties