Drie keer naar Durban

Al was de klimaattop in Durban, Zuid-Afrika onder activisten lang niet zo populair als die in Kopenhagen, er werd wel hard gelobbyd voor een opvolger van het Kyoto-verdrag. En er waren de hele maand december allerlei activiteiten om de top heen. Deze keer in de Activist: drie keer naar Durban. Als jongerenvertegenwoordigers, om lokale activisten te ondersteunen en voor het netwerken.

Madeleen Helmer

Madeleen Helmer, 53
Missie director policies and communication, Rode Kruis Klimaatcentrum

“Ik werkte eind jaren tachtig voor een organisatie die zich met de problematiek van de eilanden in de Stille Oceaan bezighield, toen het onderwerp klimaatverandering opdook. De laagliggende atolstaten waren bezorgd over de zeespiegelstijging. Klimaatverandering kon met flink terugdringen van de broeikasgasuitstoot opgelost worden. De eilandstaten organiseerden zich, schreven een protocolvoorstel dat ik heb helpen promoten. Bij mij bleef de vraag: wanneer gaan we ze echt helpen? Toen COP 6 in 2000 in Nederland plaatsvond leek dat een goed moment om aanpassing aan de onvermijdelijke gevolgen, adaptatie, aan de orde te stellen.

Dat was toen heel controversieel. Dan geef je de strijd op, was het idee. Ik kreeg geen poot aan de grond, behalve bij het Rode Kruis. Daar startte ik in 2002 het Klimaatcentrum. In 2007 toen het Bali Actie Plan werd aangenomen was adaptatie een van de pijlers geworden. We hebben veel kunnen bijdragen en zijn ook tevreden met de tekst die uiteindelijk in Cancùn werd aangenomen. Die klus is nu klaar.

Toch gaan we naar Durban, nu om te netwerken. Je moet jezelf en anderen blijven voeden. Na het mislopen van Kopenhagen lijkt aandacht voor klimaat verdwenen bij milieuorganisaties. Er gaat bijna niemand naar Durban. Dat is niet erg, als ze maar ergens anders bezig zijn. Maar organisaties trekken zich terug uit het klimaatdebat. Dat vind ik buitengewoon zorgelijk. Als er geen politieke wil is, moet je uitgaan van een situatie zonder, en daar je tanden in zetten.”