Reacties

  1. roland zegt

    “Wat we nodig hebben is een positief toekomstbeeld”
    – Fossiele energie wordt steeds duurder, maar zon-windenergie steeds goedkoper, volgens de zelf benoemde “energie-commissaris duurzaam” wordt zon-windstroom bijna gratis. Hoe positief wil je het hebben?
    Zo’n toekomstbeeld nodigt uit om nog even niets te doen in afwachting op dit prettige vooruitzicht.

  2. Wageninger zegt

    Oneens, al vanaf de eerste zin. Het heersende beeld is dat van transitiedenken en hoop. Het incrementalisme. Doemdenken blijft een randverschijnsel of een fase waar je wel eens in terecht komt als klimaatactivist. Haast iedereen keert na de doem-fase weer terug naar het, veel ganbaardere, geforceerde optimisme. Want als we niet rooskleurig genoeg zijn schrikken we mensen af toch? We moeten tegen alle waarschijnlijkheid in hoop blijven bieden aan de massa!
    Maar wat voor hoop verkopen we? Nature publiceerde een artikel die de kans op 2 graden opwarming 5% acht en daarbinnen de kans op 1.5 graad 1%. ( https://www.nature.com/articles/nclimate3352 ) Wanneer wordt hoop misleiding?
    Daar komt nog bij dat er vanuit het perspectief van concreet behaalde resultaten geen sprake is van een transitie naar een low-carbon toekomst. Het door 15.000 wetenschappers ondertekende “warning to humanity: a second notice” laat zien dat, op ozon na, de trends op het gebied van overbevissing, temperatuurverandering, ontbossing, overbevolking, co2 emissies en (naar mijn mening het meest desastreus): de extinctiegolf nog immer stijgen, waarvan een aantal nog steeds exponentieel. 23 klimaattoppen verder is het ons niet eens gelukt de acceleratie van de problemen af te zwakken en heeft ieder deelnemend land de neoliberale groeidoctrine mogelijkerwijs nog hoger in het vaandel staan dan toen wetenschappers hun eerste waarschuwing uitten.
    link naar de publicatie: http://scientists.forestry.oregonstate.edu/sites/sw/files/Ripple_et_al_warning_2017.pdf
    Waar we mee op moeten houden is doen alsof we een “klimaatprobleem” hebben dat een “oplossing” vergt. Er ontstaan twee misvattingen wanneer we dat frame gebruiken. Ten eerste het idee dat we in de technologische hoek moeten zoeken want we hebben onszelf geconditioneerd om problemen met een toename in techniek, complexiteit en daarmee energiegebruik op te lossen. en ten tweede het idee dat we juist meer moeten doen om naar die oplossing toe te werken in plaats van minder te doen om aan het probleem bij te dragen.
    Laten we vooral eerlijk zijn in de journalistiek: nee, het komt niet goed, ook niet als je nu ineens je best gaat doen. Er is een fundamenteel onduurzaam systeem dat op de schop moet. Laten we onszelf vooral niet wijs maken dat “alle beetjes helpen” en dat duurzaamheid een keuze is in plaats van een randvoorwaarde voor het hebben van een waardig leven op een eindige planeet. Meer sympathie heb ik voor hen die zich richten op het drastische gebrek aan lifeboats aan boord van ons schip. de ecovillage movement, degrowth movement en de ecosystem restoration projects bouwen werkbare alternatieven om de golf van ecocide die het begin van het anthropoceen kenmerkt enigszins waardig door te komen.

    • drieka zegt

      Helemaal eens met Wageninger. Eindelijk plan B onder ogen zien. De voeten moeten extreem snel van het gas af, en hoe ga je dat proberen te bewerkstelligen. Door groepen te vormen, en samen acties te bedenken om mensen in beweging te krijgen, op die manier de discussie over plan B aan de gang te krijgen. Door te doen, wordt je perspectief anders, en krijg je ruimte op je denken. Ophouden er een berg van te maken. Dat is ook gedeeltelijk wat Mommers bedoelt, maar hij blijft te intellectueel naar verre oplossingen vissen. Veel beter is fysieke acties te gaan doen. Individueel het mes in je uitstoot zetten, en manueler worden, en collectief blokkades gaan uitvoeren, en proberen dat massaal te krijgen, spelen op verontwaardiging. Op de schaamte dat datgene waar miljoenen mijnwerkers, soldaten, arbeiders, vluchtelingen en vrouwen in het algemeen hun leven voor hebben opgeofferd, nl. om het leven hier op aarde gecontinueerd te krijgen, dat wij hier simpelweg zouden moeten toekijken hoe een aantal patsers in privévliegtuigen afdwingen dat we apathisch zouden moeten toezien hoe ze dat met bloed verworven leven hier op aarde naar de bliksem helpen omdat hun investeringen op het spel staan.
      Kijk eens op afwendbaar.nl

    • Han Snijders zegt

      Het klimaat wordt als een geïsoleerd probleem gezien, niet als een aspect van ecologische samenhang. Door het te isoleren en technisch op te lossen middels alternatieve energie-aanwending kunnen we wat we het liefste willen: onze gewende materiële welvaart vasthouden. Die welvaart vergt delfstoffen en het ondergraven van de planeet in haar unieke evolutionair gegroeide systeemkenmerken (ik heb het hier over wereldwijde effect op de langere termijn). Bovenuit doemdenken is dàt de werkelijkheid. Het beste lijkt mij om de ontstane situatie realistisch tegemoet te treden: noch dwangmatig negatief noch dwangmatig positief, zoals de boeddhisten, maar realistisch en anticiperend waar het kan. Onontkoombaar met gevolgen voor onze leefwijze. Daarbij kunnen verhalen wel een rol spelen.
      http://han-snijders.nl/de-aarde-gewogen/

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.